حرف آخر قافیه

شماره ۱: درخت بخل ترا کس ز بیخ برنکند - مگر که صرصر حمق تو بشکند آن را

شماره ۲: سعادت با سلامت یار بادت - نگه‌دار حوادث کردگارت

شماره ۳: از آن مجلس به صورت گرچه دور است - مخوان دورش که جانش در حضور است

شماره ۴: ز دولت تو مرا دست داده بود دمی - به بندگیت که تاریخ روزگار من است

شماره ۵: حالم ز فرقت تو نیاید به نامه راست - کاین کارنامه‌ای‌ست نه این کار نامه است

شماره ۶: مرا به طلعت تو اشتیاق چندانی است - که زائران حرم را به کعبه چندان نیست

شماره ۷: از دل خبر مپرس که بر وی چه‌ها گذشت - کاین سیل غم نخست به شهر شما گذشت

شماره ۸: عمری که از او جهانی ارزد - در صحبت خلق رایگانی بگذشت

شماره ۹: چه نویسم ز آرزومندی - کان زبان قلم نداند گفت

شماره ۱۰: همی‌رسان به جماعت چو شاخ نخل کرم - وگرنه باش چو بید لطیف راحت روح

شماره ۱۱: هر گه که دلم ز ره بیفتد - نور رخ تو دلیل گردد

شماره ۱۲: ملامتی نتوان کرد روستایی را - که پیش شهد و شکر نام کشک و دوغ برد

شماره ۱۳: به آن هم مفتخر هم مبتهج شد - دلش با انس و راحت ممتزج شد

شماره ۱۴: بفرست نسیمی که سلام تو رساند - وز دست فراقم به سلامت برهاند

شماره ۱۵: ز ذوق یار ملامت‌گران چو بی‌خبرند - به روی دوست چو خرگوش خفته می‌نگرند

شماره ۱۶: کو حیدر هاشمی و کو حاتم طی - تا ماتم مردمی و مردی دارند

شماره ۱۷: حالی که به صد زبان بیان نتوان کرد - کلک دو زبان چگونه تقریر کند

شماره ۱۸: به جای خویش بود گر درخت طوبی را - ز سلسبیل وز آب حیات آب دهند

شماره ۱۹: مردم تبریز همچو آب لطیفند - شخص به جز از شکل خود در آب نبیند

شماره ۲۰: هر باد که از شام به اصحاب تو آید - آرام دل و راحت ارواح فزاید

شماره ۲۱: درین دیار بدان زنده‌ام که گه‌گاهی - نسیم باد صبا زان دیار می‌آید

شماره ۲۲: مرا به فکر چه حاجت که شعر من آبی‌ست - که طبع را ز لبت در دهان همی‌آید

شماره ۲۳: بهانه می‌طلبد دوست گفتگویی را - وز این متاع شود گرم عشق را بازار

شماره ۲۴: بیش از آن است که آید ز زبان تقریرش - ی میسر شود از نوک قلم تحریرش

شماره ۲۵: آن همی‌خواندم همی‌بوسیدمش - در سواد دیده می‌مالیدمش

شماره ۲۶: همیشه باد به کام تو گردش گردون - قدر ببسته بدین کار تا ابد میثاق

شماره ۲۷: ملول شد دل ما در شب دراز فراق - مگر طلوع کند آفتاب روز وصال

شماره ۲۸: ای سواد نامه‌ات نور سواد دیده‌ام - تازه جانی یافتم تا نامه‌ات را دیده‌ام

شماره ۲۹: چه گویم و چه نویسم که زین سفر چه کشیدم - ز روزگار پیاپی بدیدم آنچه بدیدم

شماره ۳۰: حرف و ترکیب ندانم که من از سر تا پای - هر کجا دیده برافتاد همه جان دیدم

شماره ۳۱: ز چشم دوری و دل روز و شب ملازم توست - امید هست که محروم هم نماند چشم

شماره ۳۲: هست امیدم که خاک پای تو گردم - بار خدایا بدین امید رسانم

شماره ۳۳: نه آن پیوند دارد با تو جانم - که آید وصف آن اندر بیانم

شماره ۳۴: ره‌روان بستند بر فتراک ما را لاجرم - پیشتر از کاروان خود را به منزل یافتیم

شماره ۳۵: نانش نه و خلق او را در هر دو جهان مهمان - ای دوست چنین باشد ایثار جوانمردان

شماره ۳۶: فتنه عالمی شدی فتنه شدم چو دیدمت - فتنه نگر که می‌کند فتنه فتنه‌بین من

شماره ۳۷: ناز ز حد ببرده‌ای ای بت نازنین من - راه جفا گزیده‌ای ای ز جهان گزین من

شماره ۳۸: ای دل من نگین تو مهر تو مهر آن نگین - عمر شد و نمی‌رود نقش تو از نگین من

شماره ۳۹: در سماع آمد بت خوبان چین - آفتابی بر زمین در چرخ بین

شماره ۴۰: من کیم باری که نامم بر زبان آورده‌ای - یا به نوک کلک در تصنیف نامم برده‌ای

شماره ۴۱: ز وصف اشتیاق او شدی الکن بیان من - به جای هر سر مویی مرا گر صد زبانستی

شماره ۴۲: هنوز صبح نخستین روز دولت توست - در انتظار طلوع جمال خورشیدی

شماره ۴۳: از دیده گرچه دوری از دور در حضوری - در جسم دل چو جانی در چشم جان چو نوری

شماره ۴۴: می‌نویسم پیش جانان نامه‌ای - کاشکی من نامه خود بودمی

شماره ۴۵: چون جان و دلم ز خدمتت نیست جدا - اندر نظرت چه قدر دارد بدنی

شماره ۴۶: برون ز عالم حس است جان خرده بینان را - به غمزه سوی یکدیگر اشارت‌های پنهانی

شماره ۴۷: دل گفت که زحمت تن آنجا چه بری - این کار همان به که به جان فرمایی

شماره ۴۸: چون تو از جانب شیراز به تبریز آیی - شکر آن نعمت را وام کنم گویایی