آنکه آتش برفروزد آه دل افروز ماست
وآنکه عالم را بسوزد ناله جان سوز ماست
بر سر ما پا مزن منعم که چندی بعد از این
طایر اقبال و دولت مرغ دست آموز ماست
نیست جز انگشتری این گنبد فیروز رنگ
گردشش آنهم به دست طالع فیروز ماست
نام مسکین و غنی روزی که محو و کهنه گشت
با تساوی عموم آن روز نو، نوروز ماست
نوک مژگان تو را با فرخی گفتم که چیست
گفت این برگشته پیکان ناوک دلدوز ماست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف حال و هوای انسانی می‌پردازد که در پی لذت و نعمت‌های زندگی است. شاعر از آتش عشق و دل‌سوزی سخن می‌گوید که نه فقط احساسات را گرم می‌کند بلکه به شعله‌ور شدن آلام نیز اشاره دارد. او با اشاره به ناپایداری دنیا و اینکه هر چیز به زودی از بین می‌رود، به نقش سرنوشت در زندگی انسان‌ها اشاره می‌کند و به تساوی همه در برابر قضا و قدر اشاره دارد. در نهایت، شاعر به زیبایی چشمان معشوق اشاره می‌کند و تأثیر آن بر دل عاشق را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: آنکه دل ما را سرگرم می‌کند و شعله عشق را در ما زنده می‌سازد، همان کسی است که با ناله‌هایش قلب ما را به درد می‌آورد و احساسات عمیق‌تری در ما برمی‌انگیزد.
هوش مصنوعی: بهتر است که بر سر ما پا نگذاری، ای بخشنده، زیرا که پس از مدتی، شانس و موفقیت مانند پرنده‌ای که به دست ما عادت کرده، در اختیار ما خواهد بود.
هوش مصنوعی: این گنبد آسمانی فقط به شکل یک انگشتری می‌ماند و چرخش آن نیز به خاطر شانس و سرنوشت خوب ماست.
هوش مصنوعی: روز نو و تازه‌ای که در آن نام فقیر و غنی به یکسان و بی‌تفاوت محو می‌شود و برای همه یکسان است، همان نوروز ماست.
هوش مصنوعی: نوک مژگان تو را توصیف کردم و پرسیدم که چیست. گفت این همانند پیکان تیر عشقی است که دل را می‌زند و مجروح می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.