دل کان آتش رخ رود جیحون

در دامن دشت بر طرف هامون

با چهر کاهی با اشک گلگون

افتاد بر خاک غلطید در خون

جسم از تعب پر جان از طرب پاک

گردون همه بیم کیهان همه باک

دل پاره از تیر، تن از سنان چاک

رخها پر از گرد، لب ها پر از خاک

دل رو به خیمه رخ سوی میدان

تن رهن خنجر جان وقف پیکان

سر بر کف دست پا بر سر جان

بر هر چه جز دوست افشانده دامان

بی طاقت و تاب بی یار و یاور

لب از عطش خشک چشم از بکا تر

چون صید مجروح چون مرغ بی پر

افتاد از پای غلطید بر سر

گردون جفا جوی اختر ستم کار

گیتی امل سوز کیهان امان خوار

نز بخت یاری نز خصم زنهار

رزم است ناکام قتل است ناچار

دام تعلق از جان گشاده

داغ احبا بر دل نهاده

در خیل اعدا تنها ستاده

از هرخیالی جز مرگ ساده

در طرف وادی آن صید بسته

از ناف تا حلق مجروح و خسته

صد قبضه تیغش بر دل نشسته

صد جعبه تیرش در تن شکسته

داغ عزیزان بر سینه ریش

بعد از شهیدان آماده خویش

زاهل حریمش خاطر به تشویش

یک گام از پس یک گام از پیش

چون خشک لب جست در خون اقامت

یغما نخواهد دیگر سلامت

خواهد فدا ساخت جان بی غرامت

تا گیردش دست روز قیامت