ایّام غمم، مرا بهار است

مژگان رگ ابر آبدار است

طرح عیشی چرا نریزم؟

دامان دلم پر از غبار است

ساقی ز می موحّدانه

ظلمت بَرِ شرک، از میانه

با تیره دلان چو لمعهٔ نور

در نیم ‎شبان تجلّی طور

در ده که ز خود کرانه گیریم

[...]

یا رب، به نشید سینه ریشان

یا رب به نیاز مهرکیشان

کز لطف دهی زبان گفتار

نطقی به ستایشت سزاوار

افسانه ای از مجاز خالی

[...]

این ابر تری که خامه انگیخت

در جیب جهان دُر عدن ریخت

تا صور نیم نوا دمیده ست

رنگ از رخ آسمان پریده ست

کلکم به ترانه های حالی

[...]

ای زادهٔ اوّلینِ قدرت

قدر تو ورای فهم و فکرت

آدم ز تو یافت سربلندی

نوح از تو، طراز ارجمندی

معمار حرمسرا، خلیلت

[...]

بر تارک خصم شاه مردان

این خامه پلارکی است برّان

کلکی که به دستم استوار است

در دست علی چو ذوالفقار است

طغراکِش نامه ٔ فصاحت

[...]

کو دل که رهِ مدیح پویم؟

یارای زبان کجا که گویم؟

حرفی ز ثنای شیخ ملّت

برهان طریقت و شریعت

نتوان نخل مدیح بستن

[...]

آذین چو کلام کلک بندد

تا در عدن به سلک بندد

دامان نفس، غبار دل روفت

چون نوبت نطق، کوس را کوفت

طغراکش همّت سرافراز

[...]

ای وارث کشور سلیمان

خورشید چو خاتمت به فرمان

ای روشنی چهار اقلیم

از توست فروغ تخت و دیهیم

اقبال ز توست، عرش معراج

[...]

ز استاد، که باد روح او شاد

زیبا مثلی مرا بود یاد

روشن گهرانه، راز می گفت

در سلک فسانه، این گهر سفت

کز خانهٔ کدخدای دهقان

[...]

دریاب حزین، که در چه کاری

روی دل خویش با که داری

چل سال ز عمر بی وفا رفت

تن ماند ز جنبش و قوا رفت

بگذشت بهار زندگانی

[...]

ای بر رخ عالمی درت باز

انجام مرا رسان به آغاز

سیلی خور هجر جان گزایم

دریاب چه شد که تا برآیم کذا

پروردهٔ توست، خار و سنبل

[...]