آن زلف سیه دل سبکپا

یک سر دارد، هزار سودا

بی شمع رخت، نسیم گردید

جلاد چراغ خانه ما

تیغش که به ما سری ندارد

[...]

سرتاسر دهر، جز خدا کیست

عالم همه اوست، ماسوا کیست

فتوی ده می، هوای ابر است

تعلیم کننده هوا کیست

ساقی، تو بگو معلمانه

[...]

هر دل که ازان نگار خالی ست

باغی ست که از بهار خالی ست

از کودک اشک می شود پر

هرجا ز توام کنار خالی ست

با اینهمه ریشه کاری سعی

[...]

امشب قدح از شراب خالی ست

جای گل ماهتاب خالی ست

بی چنگ هزار [تار] زلفت

از تار نوا،رباب خالی ست

بازآ که گلابی دو چشمم

[...]

هرکس به رخت نظر ندارد

از باغ طرب، خبر ندارد

پیوسته به روز زلف یاریم

هرگز شب ما سحر ندارد

بی روی تو، شبنم سحرخیز

بر آتش لاله، آب ریزد

دست از دو طرف بر آن کمر گیر

مگذار که پیچ و تاب ریزد!

پیغام نگار ما نیامد

بویی ز بهار ما نیامد

رقصی که پسند شعله گردد

از دست شرار ما نیامد

شب هاله صفت میان گشودیم

[...]

ما خوی گرفته وصالیم

از هجر، خدا نگاه دارد!

عمرم همه صرف گلرخان شد

من پیر شدم، هوس جوان شد

ایام بهار این گلستان

از سستی طالعم خزان شد

عیسی صفت است دختر رز

مادر دارد، پدر ندارد

بی او غم پا و سر ندارم

گر جان برود، خبر ندارم

صیاد بر آشیانه ام تاخت

دانست که بال و پر ندارم

دارم دوهزار دشنه چون بید

[...]

از بس که به ما نظر نداری

در خاطر ما گذر نداری

ای دختر رز، مسیح وقتی

مادر داری، پدر نداری

ای چرخ چه غم ز اختر تو

در گردن کهکشان سر تو

زاری نکنم اگر بمیرم

از بهر مراد بر در تو

خرد است به چشم همت من

[...]

چون دست به من در انجمن داد

گویی که گلی به دست من داد