گنجور

حافظ » قطعات » قطعه شمارهٔ ۱۷

 

بر تو خوانم، زِ دفترِ اخلاق

آیتی در وفا و در بخشش

هرکه بِخْراشَدَت جگر به جفا

هم‌چو کانِ کریم، زَر بخشش

کم مباش از درختِ سایه‌فکن

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳

 

می‌دمد صبح و کِلِّه بست سحاب

الصَبوح الصَبوح یا اصحاب

می‌چکد ژاله بر رخِ لاله

المُدام المُدام یا احباب

می‌وزد از چمن نسیمِ بهشت

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲

 

حالِ دل با تو گفتنم هوس است

خبرِ دل شِنُفتَنَم هوس است

طَمَعِِ خام بین که قِصهٔ فاش

از رقیبان نَهُفتَنَم هوس است

شبِ قدری چنین عزیزِ شریف

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۶

 

دل سراپردهٔ محبتِ اوست

دیده آیینه دارِ طلعت اوست

من که سر درنیاورم به دو کون

گردنم زیرِ بارِ منتِ اوست

تو و طوبی و ما و قامتِ یار

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۲

 

حالِ خونین دلان که گوید باز؟

وز فلک خونِ خُم که جوید باز؟

شرمش از چشمِ مِی پرستان باد

نرگسِ مست اگر بروید باز

جز فَلاطونِ خُم نشینِ شراب

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۷۰

 

دردِ عشقی کشیده‌ام که مَپُرس

زهرِ هجری چشیده‌ام که مَپُرس

گشته‌ام در جهان و آخرِ کار

دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن چنان در هوایِ خاکِ دَرَش

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۲

 

خوش خبر باشی ای نسیمِ شِمال

که به ما می‌رسد زمانِ وصال

قصّةُ الْعِشق، لَا انْفِصامَ لَها

فُصِمَت ها هُنا لسانُ القال

ما لِسَلمی و من بِذی سَلَمٍ

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۸۱

 

گرچه ما بندگان پادشهیم

پادشاهان ملک صبحگهیم

گنج در آستین و کیسه تهی

جام گیتی نما و خاک رهیم

هوشیار حضور و مست غرور

[...]

حافظ
 

حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۵۳

 

ای که دایم به خویش مغروری

گر تو را عشق نیست معذوری

گرد دیوانگان عشق مگرد

که به عقل عقیله مشهوری

مستی عشق نیست در سر تو

[...]

حافظ
 

حافظ » اشعار منتسب » شمارهٔ ۳۳

 

ساقیا ساغر شراب بیار

یک دو جام شراب ناب بیار

داروی درد عشق یعنی می

کاوست درمان شیخ و شاب بیار

آفتاب است و ماه باده و جام

[...]

حافظ
 

حافظ » مقدّمهٔ جمع آورندهٔ دیوان حافظ

 

گر بدی گوهری ورای سخن

آن فرود آمدی بجای سخن

حافظ
 

حافظ » مقدّمهٔ جمع آورندهٔ دیوان حافظ

 

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هرکسی پنج روز نوبت اوست

حافظ
 

حافظ » مقدّمهٔ جمع آورندهٔ دیوان حافظ

 

گر من آلوده‌دامنم چه عجب

همه عالم گواه عصمت اوست

حافظ
 
 
sunny dark_mode