ای هوای تو مرا بی سر و سامان کرده

روضهٔ عیش مرا کلبهٔ احزان کرده

من ترا چون دل و جان کرده گرامی و مرا

غم و اندیشه تو بی دل و بی جان کرده

زلف تو هست پریشان و مرا اندوه تو

همه احوال چو زلف تو پریشان کرده

همچو حوری بلقا و رخ رخشندهٔ تو

عالم آراسته چون روضهٔ رضوان کرده

باغ دیدار تو بی منت ایام بهار

همه اطراف جهان پر گل و ریحان کرده

لعل لؤلؤ بیکی لحظه هزاران سجده

لب و دندان ترا از بن دندان کرده

ای شده زلف تو چوگان و ز نخدان تو گوی

خلق را واله آن زلف و ز نخدان کرده

گشته دیدار تو میدان نکویی خدای

گوی و چوگان ترا زینت میدان کرده

یک جهان را همه سرگشته و بالا چفته

گوی و چو کان تو چون گوی چو چوگان کرده

سینها را رخ تابان تو مالش داده

دیده ها را لب خندان تو گریان کرده

جور با طرهٔ طرار تو بیعت جسته

خشم با غمزهٔ غماز تو پیمان کرده

عالمی مرد و زن از جور تو و فتنهٔ تو

مستقر بارگه خسرو ایران کرده

شاه غازی ، ملک اتسز ، که سر خنجر اوست

همه دشوار جهان سربسر آسان کرده

ایزد آثار حمید و سیر خویش را

زیور دولت و آرایش ایمان کرده

کف کافیش مدد از دل دریا برده

قدر عالیش مقر بر سر کیوان کرده

ای دل دست تی بی عشوه چو خورشید و چو ابر

بر همه روی زمین بخشش و احسان کرده

تیغ جون آتش و آب تو دل و دیدهٔ خصم

معدن صاعقه و موضع طوفان کرده

شرع را حشمت تو کسوت و نصرت داده

شرک را حشمت تو عرصهٔ خدلان کرده

کافرانی که ازیشان بجهان بود فساد

همه را ضربت تیغ تو مسلمان کرده

ای تو از نیزهٔ خطی و حسام هندی

وقت دعوی ظفر حجت و برهان کرده

در مهالک همه رفتار سکندر جسته

در ممالک همه رفتار سلیمان کرده

تو در ایوان معالی و فلک بر تو

پشت شاهان جهان چقته چو ایوان کرده

جود پایندهٔ تو خانهٔ احباب ترا

همچو فردوس پر از نعمت الوان کرده

سپه سهم تو و تعبیهٔ کینهٔ تو

عمل معجزهٔ موسی عمران کرده

هیبت تیر خدنگ تو که پیک اجلست

مژده در دیدهٔ بد خواه چو پیکان کرده

ضربت تیغ چو نیلوفرت از خون عدو

عرصهٔ معرکه را لالهٔ نعمان کرده

فتح را عزم درفشان تو پیدا کرده

بخل را کف زر افشان تو پنهان کرده

مهر و مه بندهٔ آن عزم درفشان گشته

بحر کان خدمت آن کف زرافشان کرده

ای کف راد تو بر جمع افاضل شب و روز

بخشش وافر و انعام فراوان کرده

تو نموده بدو کف آیت احسان رسول

بنده در خدمت تو صنعت حسان کرده

طبع خود را ز تو سرمایهٔ دانش داده

شعر خود را ز تو پیرایهٔ دیوان کرده

آمده بنده ز اقطار خراسان بر تو

خویشتن را ز تو باحشمت و امکان کرده

نام خود را بثنا و بدعای در تو

مشتهر در همه اقطار خراسان کرده

تا عروسان چمن وقت بهاران باشند

گردن و گوش پر از لؤلؤ و مرجان کرده

باد درگاه تو پاینده و اقبال فلک

صحن درگاه ترا قبلهٔ اعیان کرده

قصر اقبال تو بادا وسم بارهٔ تو

مولد و منشأ اعدای تو ویران کرده