زهی! لشکرت کوه و صحرا گرفته

سپاه تو پستی و بالا گرفته

زبیم حسام چو آب تو آتش

وطن در دل سنگ خارا گرفته

عنان تو جاه مجره ربوده

رکاب تو قدر ثریا گرفته

بر احیای شخص مکارم ، کف تو

مدد از دعای مسیحا گرفته

تویی بحر جود و همه روی عالم

ز موج تو لؤلوی لالا گرفته

بساط خلاف تو عاقل نوشته

طریق وفای تو دانا گرفته

خیالات تیغت ، که برنده بادا

منازل در ارواح اعدا گرفته

بد اندیش جاهت ، نکوه خواه ملکت

ز نخل بقا خار و خرما گرفته

عدو از تو تیمار هایل کشیده

ولی از تو مقدار والا گرفته

بدلالی تیغ در عهد شاهی

چو مردان بسی مهره عذرا گرفته

زهی آمده از بیابان و آنگه

هم از گرد ره قصد دریا گرفته

در اطراف مشرق ، در اکناف مغرب

دو قلعه بیک ماه تنها گرفته

همه باد خاقان و قیصر نشانده

همه ملک کسری و دارا گرفته

نشاندی تو غوغا و بود از ملاعین

همه صحن آفاق غوغا گرفته

ترا کف بیضاست وز نور آن کف

جهان رتبت طور سینا گرفته

تو ثعبان صفت نیزه با سحر اعدا

چو موسی در آن کف بیضا گرفته

دیاری ، که خیل ترا گشت منزل

ز تو حرمت ارض بطحا گرفته

زمینی ، که اسب ترا بوده میدان

ز تو رفعت سقف خضرا گرفته

تو چون یوسف و عون حق دامن تو

بصد مهر همچون زلیخا گرفته

نخواهد حسام تو ماندن بعالم

ز کفر و هدی بقعه ای نا گرفته

همی تا بود در بهاران ز صانع

همه باغ مرجان و مینا گرفته

صبا راحت بوی فردوس داده

چمن زینت روی حورا گرفته

دلت باد مهر معالی گزیده

کف باد جام معلا گرفته

گه از مطربان لعن عنقا شنوده

گه از ساقیان جام صهبا گرفته

تو در صدر آلا و نعما و از تو

نکوه خواه آلا و نعما گرفته

ز صحرای دولت ، سر کوه محنت

عدو پیشه عزلت چو عنقا گرفته

بدل مهر تو مرد و زن پروریده

بجان یاد تو پیر و برنا گرفته