حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: یارب که بقای جاودانی بادا

رباعی شماره ۲: عشرت بادا صبح تو و شام ترا

رباعی شماره ۳: شد یار و به غم ساخت گرفتار مرا

رباعی شماره ۴: جان سوخت ز داغ دوری یار مرا

رباعی شماره ۵: از بهر نشیمن شه عرش جناب

رباعی شماره ۶: اندر ره انتظار چشمی که مراست

رباعی شماره ۷: آن سرو که جایش دل غم پرور ماست

رباعی شماره ۸: پیوستن دوستان به هم آسان است

رباعی شماره ۹: شاها سربخت بر در دولت تست

رباعی شماره ۱۰: اکسیر حیات جاودانم بفرست

رباعی شماره ۱۱: شوخی که خطش آیه فرخ فالی است

رباعی شماره ۱۲: جز فکر جدا شدن ز دلدارم نیست

رباعی شماره ۱۳: مجنون که کمال عشق و حیرانی داشت

رباعی شماره ۱۴: شاها سر روزگار پامال تو باد

رباعی شماره ۱۵: شاها چو کمان قدر به فرمان تو باد

رباعی شماره ۱۶: صید افکنی مراد آیین تو باد

رباعی شماره ۱۷: شاها در جهان عرصه در گاه تو باد

رباعی شماره ۱۸: جرم است سراپای من خاک نهاد

رباعی شماره ۱۹: کوی تو که آواره هزاری دارد

رباعی شماره ۲۰: وحشی که همیشه میل ساغر دارد

رباعی شماره ۲۱: گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

رباعی شماره ۲۲: فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد

رباعی شماره ۲۳: تیرت چو ره نشان پران گیرد

رباعی شماره ۲۴: دل زان بت پیمان گسلم می‌سوزد

رباعی شماره ۲۵: یارب که زمانه دلنوازت باشد

رباعی شماره ۲۶: می‌خواست فلک که تلخ کامم بکشد

رباعی شماره ۲۷: شاها به عداوت توکس یار نشد

رباعی شماره ۲۸: آنان که به کویی نگران می‌گردند

رباعی شماره ۲۹: آن زمره که از منطق ما بی‌خبرند

رباعی شماره ۳۰: مجنون به من بی سر و پا می‌ماند

رباعی شماره ۳۱: ای چرخ مرا دلی ست بیداد پسند

رباعی شماره ۳۲: یا صاحب ننگ و نام می‌باید بود

رباعی شماره ۳۳: در کوی توام پای تمنا نرود

رباعی شماره ۳۴: تا پای کسی سلسله آرا نشود

رباعی شماره ۳۵: در صید گهت که جان طرب ساز آید

رباعی شماره ۳۶: ازدیده ز رفتن تو خون می‌آید

رباعی شماره ۳۷: خوش آن که ره عشق بتی پیماید

رباعی شماره ۳۸: تا شکل هلال گردد از چرخ پدید

رباعی شماره ۳۹: نوروز شد و بنفشه از خاک دمید

رباعی شماره ۴۰: آهنگ سفر می‌کند آن ماه عذار

رباعی شماره ۴۱: یارب که در این دایره دیر مدار

رباعی شماره ۴۲: دانی شاها که مهر فرخنده اثر

رباعی شماره ۴۳: ای صیت معالجات تو عالم گیر

رباعی شماره ۴۴: آن شمع که دوش بود تب تا سحرش

رباعی شماره ۴۵: ای منشاء دانایی و ای مایه هوش

رباعی شماره ۴۶: ای جان و تنم مطیع و شوق تو مطاع

رباعی شماره ۴۷: فن تو و سد هزار برهان کمال

رباعی شماره ۴۸: در نامه رقم ز خانه‌ای یافته‌ام

رباعی شماره ۴۹: تا کار جهان به کام کس نیست مدام

رباعی شماره ۵۰: تا در ره عشق آشنای تو شدم

رباعی شماره ۵۱: امشب همه شب ز هجر نالان بودم

رباعی شماره ۵۲: از آبله‌ای تازه گل باغ ارم

رباعی شماره ۵۳: ای آنکه به یکرنگی تو متصفم

رباعی شماره ۵۴: تا کی ز مصیبت غمت یاد کنم

رباعی شماره ۵۵: رخسار تو ای تازه گل گلشن جان

رباعی شماره ۵۶: تا بود چنین بود و چنین است جهان

رباعی شماره ۵۷: خورشید که هست شمسه هفت ایوان

رباعی شماره ۵۸: در نفی رخت شمع شبی راند سخن

رباعی شماره ۵۹: ای مدت شاهی جهان مدت تو

رباعی شماره ۶۰: ای رفعت و شان فروترین پایه تو

رباعی شماره ۶۱: خوش آن که شود بساط مهجوری طی

رباعی شماره ۶۲: گر درخور مهرم احترامی بودی

رباعی شماره ۶۳: ای کاش برات من براتی بودی

رباعی شماره ۶۴: در عهد معالجات تو بیماری

رباعی شماره ۶۵: گر با تو گهی نظر کنم پنهانی

رباعی شماره ۶۶: ای درگه تو عید گه روحانی