دید شاه شهدا چون بدن اکبر را

لعل سان دید زخون، آن تن چون گوهر را

در بغل تنگ کشید آن بدن اطهر را

بوسه زد ماه رخ اکبر سیمین بر را

تیغ بیداد که بشکافته از هم سر تو

سرخ از خون سرت کرده رخ انور تو

پاره پاره که نموده است ز کین، پیکر تو

داغ مرگت که نهاده به دل مادر تو

ای به پیش ادبت گشته خجل شرم و حیا!

پدرت آمده ای جان پسر خیز ز جا

دیده بگشا به رخم لحظه ای از راه وفا

با من ای جان پدر! لب به تکلم بگشا

مرگ پیش از تو مرا کاش که دریافته بود

پنجهٔ عمر مرا دست اجل یافته بود

آفتاب از پس مرگم به بدن تافته بود

تیغ بیداد خسان فرق تو نشکافته بود

زخم های بدنت گرچه ز حد افزون است

مادر پیر تو لیلا ز غمت مجنون است

عمه ات زینب کبری ز غمت محزون است

خواهر زار تو از غصه دلش پر خون است

خیز از جای خود ای بلبل شیرین سخنم!

شاخهٔ نسترن و اکبر گل پیرهنم

به حرم پای نه ای کشته گلگون کفنم

تا که از سوزن مژگان، به سرت بخیه زنم

حیف زود از برم ای سرو روان رفتی تو!

با لب تشنه از این دار جهان رفتی تو

من شدم پیر و دریغا که جوان رفتی تو

چشم بستی ز جهان،سوی جنان رفتی تو