چون شه تشنه لبان، بی کس بی یاور شد

وقت جان بازی شهزاده علی اکبر شد

همچنان سرو خرامان، ببر مادر شد

صدف دیده اش از اشک، پر از گوهر شد

خم به خم طرهٔ پرپیچ و خمش از بن گوش

ریخته حلقه به حلقه چو کمند از سر دوش

برده چشم سیهش از دل و سر، طاقت و هوش

دلش از غصه ملول و لبش از گفته خموش

گفت ای مادر نیک اختر و غم پرور من!

بنشین لحظه ای از راه وفا در بر من

دمی از مهر بنه بر سر زانو سر من

سیر بنگر تو سر و زلف و رخ انور من

سخت در دل هوس رفتن میدان دارم

سر جان باختن، اندر ره جانان دارم

شوق دیدار رخ ختم رسولان دارم

سر در این کار نهم تا که به تن، جان دارم

آه لیلا ز پسر، رفتن میدان، چو شنید

رنگ از چهرهٔ آن مادر غمدیده پرید

رفت از هوش و، به هوش آمده و، او صیحه کشید

گیسوان کرد پریشان و گریبان بدرید

گفت ای ماه جبین یوسف گل پیرهنم

گل خوشبوی من ای اکبر شیرین سخنم!

تو مرو از بر من، ای مه نازک بدنم!

تو روی جانب میدان و رود جان ز تنم

پای مهد تو چه شبها که به روز آوردم

طفل بودی و تو را تازه جوانی کردم

من که یک عمر تو را از دل و جان پروردم

هان! منه داغ جدایی به دل پر دردم

گفت شهزاده که ای مادر فرخنده سیر

بده انصاف که در روز جزا ای مادر!

جده ام فاطمه پرسد اگر از تو که مگر

بود لیلا علی اکبر ز حسینم بهتر

زین سخن مادر دل سوخته اش گشت خموش

لیک در سینهٔ او خون جگر می زد جوش

رفت در خیمه و افتاد و، ز غم شد بی هوش

پس زجا جست و گرفتش ز وفا در آغوش

کرد از سرمه سیه نرگس شهلایش را

شانه از مهر زد آن زلف سمن سایش را

ساخت از غالیه خوشبو همه اعضایش را

دا زینت ز کفن، قامت رعنایش را

کرد شهزاده وداعی به همه اهل حرم

اذن بگرفت پس از خسرو بی خیل و حشم

از سرا پرده سوی معرکه بنهاد قدم

قد مردانگی از بهر غزا کرد علم

الغرض می زد و می کشت از آن بی دینان

تا گرفتند لعینان، چو نگینش به میان

زخم بسیار زدندش به تن از تیغ و سنان

جوی خون، از بدن اطهر او گشت روان

کوفیان جمله کمان های ستم کرده به زه

تیرباران بنمودند ز کین شهزاده

کفن اندر بر او گشت مشبک چو زره

گریه شد در گلوی او ز غم و غصه گره

کرد رو سوی خیام و ز سر سوز و گداز

گفت کی باب گرامی من ای میر حجاز!

لحظه ای بنده نوازی کن ایا بنده نواز

ای که باشد بسویت باز مرا چشم نیاز!

شه دین نالهٔ او را چو شنید از جا جست

شد سوار فرس و قبضهٔ شمشیر به دست

لشکر کوفی شامی همه درهم بشکست

آمد و بر سر بالین جوانش بنشست

حیف از آن مهر درخشنده که شد خاک نشین

حیف از آن قد دل آرا که فتاد از سر زین

حیف از آن قامت رعنا که نگون شد به زمین

حیف از آن زلف سمن سا که ز خون شد رنگین