دریغا از قد و بالای علی اکبر

دریغ از جعد گیسوی سمن سای علی اکبر

ز چشمم سیل خون جاری شود هرگه به یاد آرم

به خون غلتیدن قد دل آرای علی اکبر

پریشان می شوم مجنون صفت چون بر زبان آرم

حدیث ناله های زار لیلای علی اکبر

حرامم باد گر بی گریه نوشم آب سردی را

کنم از گرمی تف، یاد لب های علی اکبر

دلم در سینه غرق خون شود چون در نظر آرم

به خون خویش دست و پا زدن های علی اکبر

به گیتی هر کجا بینم جوان سرو بالایی

بیاد آرم ز سرو قد و بالای علی اکبر

ز شمشیر جفای منقذ ابن مرهٔ عبدی

پر از خون گشت چهر مهرآسای علی اکبر

نمی دانم چه حالی کرد پیدا آن زمان، کافتاد

به جسم چاک چاکش چشم بابای علی اکبر

قلم را نیست یارای نوشتن «ترکیا» اکنون

که بنویسد حدیث محنت افزای علی اکبر