مه را چه مناسبت به رویت

گل را چه مثل به رنگ و بویت؟!

آتش نشود حریف خویت

فردوس نمونه‌ای ز کویت

یارب چه بلا تو نازنینی

مهر فلک و مه زمینی

سر تا به قدم تو انگبینی

انگشتر حسن را نگینی

رخسار تو طعنه کرده با گل

چاه ذقنت به چاه بابل

زلف سیهت به جعد سنبل

طرز نگهت به نشئه مل!

زهر غم عشق تو چشیدم

راحت سر مو ز تو ندیدم

بار المت بسی کشیدم

تا آنکه به عاشقی رسیدم

غیر از غم تو به سر ندارم

در عشق تو زار و بی‌قرارم

وصف تو بود همین شعارم

در گلشن مدح تو هزارم!

ای روی مه تو آفتابم

پیچ و خم زلف تو طنابم

هر قطره شبنمت گلابم

در آتش عشق تو کبابم!

نخلیست قدت ز باغ خوبی

کش طعنه زند به سرو و طوبی

یوسف به درت به خاکروبی

جویان تو شرقی و جنوبی!

یکبار نپرسی حال طغرل

مهجور تو از وصال طغرل

دائم تویی در خیال طغرل

دانی تو اگر کمال طغرل