|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات و نگرانی‌های شاعر درباره دوری و جدایی از دیگران، به ویژه در ایام محرم اشاره دارد. شاعر به وضعیت بحرانی خود و جامعه می‌پردازد و می‌گوید که از خانه بیرون رفتن، باعث آسیب می‌شود. همچنین از این نکته صحبت می‌کند که تلاش‌ها و زحماتش به خاطر دیگران بوده و اشاره به باروری و ثمرات زندگی‌اش به خاطر دیگران دارد، نه خود. در کل، شعر به تنهایی و ناکامی‌های انسانی و اجتماعی برمی‌گردد.
هوش مصنوعی: هر کسی که از خانه خود خارج می‌شود، مانند کمانی است که از آن رها می‌شود، و در این رهایی، معنای در آتش بودن را از خود به نمایش می‌گذارد. محرم و بیگانه برای او تفاوتی ندارد، در هر صورت احساس آتش‌سوزی در درونش وجود دارد.
هوش مصنوعی: تا زمانی که مشکل و ناگواری از ما دور باشد، تلاش نکردیم که در ویرانه‌ی خود مشکلات را حل کنیم.
هوش مصنوعی: در این دنیا همانند تسبیح، ما در تلاشیم تا به دیگران کمک کنیم و برای آنها رشد و شکوفایی ایجاد کنیم، حتی اگر خودمان در این مسیر چیزی به دست نیاوریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ره ز مستی بزنم باز به ویرانه خویش
چون مرا شوق تو بیرون برد از خانه خویش
سنگ بر سینه زنان زان در دل می کوبم
که ترا یافته ام در دل ویرانه خویش
تو و بانک طرب انگیز نی و جام شراب
[...]
کرد بیهوش مرا نعره مستانه خویش
خواب من گشت گرانسنگ ز افسانه خویش
بحر و کان را کف افسوس کند بی برگی
گر به بازار برم گوهر یکدانه خویش
از شبیخون نسیم سحر ایمن می بود
[...]
تو و گشت چمن ای گل، من و کاشانه خویش
خاطرم ساخته چون جغد به ویرانه خویش
گر قرارت نبود پهلوی من جرم تو نیست
شعله بی‌طاقتی آموخت ز پروانه خویش
شکر آن طره چه گوییم، که هرگز ننهاد
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.