طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ ۴۵۰

جا در آتش کند از محرم و بیگانه خویش

چون کمان هر که برون می رود از خانه خویش

تا ز ما جغد نیفتد به ره در بدری

گل تعمیر نبردیم به ویرانه خویش

نیست چون سبحه درین کشت، جوی حاصل ما

سبز کردیم ز بهر دگران دانه خویش