آن بت که نکرده ام غمش فاش هنوز

چون دید مرا بسته غمهاش هنوز

خندید و بطعنه گفت ای ابن یمین

عشق تو پرو بال زند فاش هنوز

در عشق من و تو هر دو ایمایه ناز

نو شد بجهان قصه محمود و ایاز

دل در خم زلفین تو چونم نطپد

بیچاره کبوتریست در چنگل باز

تا کرد در جود کف راد تو باز

در ناز و نعیم غرقه اند آز و نیاز

جود تو جهانیست که در خطه او

دائم بقناعت کرم اموزد آز

گفتیم بدانماه کلهدوز امروز

کی طالع دلبری ز حسنت پیروز

بستان زر و آنچنانک آید از تو

از بهر کل ما کلهی سیمین دوز

در جستن دوستی که باشد دمساز

عمری چپ و راست گشتم و شیب و فراز

پیدا و نهان بیازمودم همه را

جز سایه خود نیافتم محرم راز

پروانه صفت در آتشم زاندم باز

کز باد اجل فروشد آنشمع طراز

در آب دو دیده گر شوم غرقه رواست

چون رفت بخاک آن بت پرورده بناز

رفتند و ز رفتگان یکی نامد باز

تا با تو بگوید سخن از پرده راز

کارت ز نیاز میگشاید نه نماز

بازیچه بود نماز بی صدق و نیاز

دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز

نا دیده تمام رنگ تو دیده هنوز

در پرده مشو ز مردم دیده من

کو طفل وشیست خواب نادیده هنوز

یا رب تو جمال آن مه مهر انگیز

آراسته ئی بسنبل عنبر بیز

پس حکم همی کنی که در وی منگر

اینحکم چنان بود که کژ دار و مریز

با خوش پسری بحسن چونشمع طراز

گشتم نفسی بنرد بازی دمساز

شش ضربه چو از ماه فزون بود بحسن

او برد اگر چه من شدم شاهد باز

ای یاد تو مونس روان همه کس

وی نام تو صیقل زبان همه کس

جانم بهوای تست شادان همه عمر

جان من تنها نه که جان همه کس

بگرفتمش آن زلف پر از تاب به ترس

بوسیدمش آن لب چو عناب به ترس

بودم به گَهِ بوسه زدن بر لبِ او

مانندهٔ مرغی که خورد آب به ترس

لعل تو که آفرینش گوید همه کس

درج گهر ثمینش گوید همه کس

تا مردم چشم من دهان تو بدید

دریا دل قطره پینش گوید همه کس

دارم هوس وصل تو چندانکه مپرس

وان میکشم از هجر تو بر جان که مپرس

دل نزد تو میآید و من میگفتم

چندانش بپرس از من حیران که مپرس

خواهی که شوی ای بصفت خیر الناس

سر چشمه نور همچو این زرین طاس

ماننده راووق شو از روی قیاس

صد خار درون دل و پوشیده پلاس

ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس

یک بار دگر عشق نهادیم اساس

با آنک رخ تو هست در سایه زلف

ماننده آفتاب در عقده رأس

ناکس نشود بدون نوازی تو کس

ناید بگه کار چناری از خس

شهباز طلب تا بط و غازت گیرد

گز صعوه نیاید بجز از صید مگس

ای مونس غم قصه غمخواران پرس

یاری کن و احوال دل یاران پرس

از نرگس خود پرس نشان سر زلف

احوال شب تیره ز بیماران پرس

ای پیک چو نامه ام نهی در دستش

صد بوسه نهی ازین رهی بر دستش

وی نامه حسدهاست مرا بر تو از آنک

تو پیش ز من بوسه دهی بر دستش

خصم تو که بر سنان باد سرش

در دست اجل موی کشان باد سرش

گر یکسر موی از سرتو کم خواهد

چون استره در شکم نهان باد سرش