عتاب تلخ او شیرین کن جانهاست، مستان را

نهان در پستهٔ او شکرستانهاست مستان را

فزون از شانه، دارد سینه من چاک رسوایی

چوگل در جیب عریانی، گریبانهاست مستان را

آمال کوته است ز دنیا بریده را

کی می رسد کفد، غزال رمیده را؟

در رهگذار سیل، بود استوار کوه

وحشت حریف نیست، من آرمیده را

گوش گران، علاج لب یاوه گو کند

[...]

رنگین بود سخن، دل در خون تپیده را

کردم روانه نامه رنگ پریده را

وقت است اگر نصیب شود خواب راحتی

بالین کنیم دستِ ز دنیا بریده را

مردان کنند خوش، غم و هجر همیشه را

آب بقاست آتش تب، شیر بیشه را

گر بحر ریزیش به گلو، العطش زند

جایی که نخل حرص فروبرد ریشه را

جام عتاب داده ای، غمزه کینه خواه را

زهر به کاسه کردهای، چاشنی نگاه را

پنجه به کینه می زنی، با دل چاک چاک من

بی خبرانه نشکنی، شانه زلف آه را

اگر بینم شبی در خواب، روز خردسالی را

به عمری، می کنم تعبیر این خواب خیالی را

شه آراید به چشم ناقصان تمثال خالی را

نمود رنگ و بو از پشم باشد شیر قالی را

به هم طومار زلف یار را، مشّاطه می پیچد

[...]

به پیری می کشیم آسوده، بار زندگانی را

که صرف آن جوان کردیم، ایام جوانی را

حق تعلیم دارم، خوش قدانِ بوستانی را

که سرو از مصرع من یاد می گیرد، روانی را

سخنهای خسان، چون بانگ نی، باد است در گوشم

به یکدم می شناسم آشنایان زبانی را

نباشد ناقه ای جز شوق، مجنون الهی را

به دریا می رساند جذبه ی سیلاب، ماهی را

سر هرکس که از همّت، چو ادهم گردن افرازد

به نعلین گدایان می فروشد، تاج شاهی را

بلای جان، زبان تلخ باشد، اهل دعوی را

به کشتن می دهد زهری که در کام است افعی را

خیالِ قامت او را، به خاطر نقش می بستم

در آن روزی که فرق از هم نمی کردم الف بی را

خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را

به باد دامنی، از خاک برداری غباری را

ز دورم دید، اجازت داد عزم جان فشانی را

نگاهش زود می فهمد، زبان بی زبانی را

فرامش کاریش تعلیم دادم از سبکروحی

که زود از خاطر او رفتم و بردم گرانی را

نسیم آسا، امان از آفت واماندگی دارد

[...]

نبود آرامشی، شیب و شباب زندگانی را

تپیدنهای دل موجی ست، آب زندگانی را

از سر من چرا کشد، سرو قد تو پای را

خاک ره تو کرده ام، فرق سپهرسای را

شعله به خس نمی کند، اینهمه سرگران وشی

تا به کی از کفم کشی، دامن کبریای را؟

سرمهٔ خامشی دهد، بلبل خوش نوای را

[...]

ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا

گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا

رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی

رهی زافتادگی، چون جاده می باید کشید آنجا

غم دل از می و مطرب مرا فزود اینجا

ترانه را چه اثر؟ باده را چه سود اینجا؟

تو در کنار رقیبانی و من آه کشم

عجب که آتشم آنجا فتاده دود اینجا

سخنور چون شدی، خاموش بنشین چون نگین اینجا

گل شهرت بود، چون حرف باشد دلنشین اینجا

ترانه کرد صریر نیم، دراز اینجا

که دیگری نشود داستان طراز اینجا

درین دیار به حال هنر که پردازد؟

فتاده در عدم آباد، امتیاز اینجا

سماع دیر مغان کن، ز تار عود دلم

[...]

نخواهد برد جان از رشک ما خصم عنود ما

سواد کلک ما مشک است، بر زخم حسود ما

هرزه دراست در رهش، سینه چاک چاک ما

گوشزد اثر نشد، نالهٔ دردناک ما

سرمهٔ چشم مور شد، سوده استخوان من

کم نگهانه تا بهکی می گذری ز خاک ما؟