مرا تو راحتمعاینه نه خبر

کجا معاینه آمد خبر چه سود کند

هرآن شمعی که ایزد بر فروزد

کسی کش پف کند سبلت بسوزد

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

زان گفت آنک گفت کیحقّرا مکان بود

شبهت بدش که تو به مکان مکین دری

از بهر خلق ایزدت اندر مکان نمود

زیرا کی خلق را ز برون نیست قادری

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

تَقَشع غَیم الهجر عَن قمرِ الحُبّ

و اَشْرَقَ نُورُ الصُّبْحِ فِی ظُلمَةِ الْعَتبِ

و جاءَ نسیمُ الْاِعْتذارِ مُحَفّفاً

فَصادَفَهُ حسنُ الْقبُولِ مِنَ الْقَلْبِ

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

آواز درآمد بنگر یارمنست

من خود دانم کرا غم کار منست

سیصد گل سرخ بررخ یار منست

خیزم بچنم که گل چدن کار منست

مرغی بسر کوه نشست و برخاست

بنگر کی از آن کوه چه افزود و چه کاست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

چندین چه زنی نظاره گرد میدان

اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان

تا هر که درآید بنهد او دل و جان

فارغ چه کند گرد سرای سلطان

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

بر فلک بر دو مرد پیشه‌ورند

ز آن یکی درزی و دگر جولاه

زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خورد و انگارید قند

توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

مردان جهان فصد کنند خون آید

تو فصد کنی عشق تو بیرون آید.

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا می‌خورم امروز کی وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

گر خاک شدی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم