خندان بدو رخ، گل بدیع آوردی

کاندر مه دی، فصل ربیع آوردی

چون دانستی، که دل بگل می ندهم

رفتی و بنفشه را شفیع آوردی

دلها تو بری و قصد جانها تو کنی

بر چهره ز خون دل نشانها تو کنی

ما را گوئی، که عهد ما بشکستی

آنها ز تو آمد، این چنین ها تو کنی

در ده می لعل لاله گون صافی

بگشای ز حلق شیشه خون صافی

کامروز برون ز جام می نیست ترا

یک دوست که دارد اندرون صافی

دل بی تو، بجز خون جگر بارد، نی

مانند تو، بی وفا فلک آرد، نی

نی نی ز فلک چه عیب، تو عمر منی

از عمر کسی وفا طمع دارد، نی

هر گه که به زلف عنبر ترسائی

بینمت کز او تازه شود ترسائی

تو پای ز هفت چرخ برتر، سائی

چونست که نزد بنده ای برسائی

آنی که به لطف تو سراسر نمکی

چون بر گل تازه برچکیده نمکی

چون شیر ز پستان لطافت نمکی

پیغمبری ای دوست ولیکن نه مکی

چون خاک زمین اگر عنان کش باشی

وز باد جفای دهر ناخوش باشی

زنهار ز دست ناکسان آب حیات

بر لب مچکان اگر در آتش باشی

هان تا به خرابات مجازی نائی

تا کار قلندری نسازی نائی

این جا، ره رندان سراندازانست

جانبازانند تا نبازی نائی

چون اسب به میدان طرب می تازی

از طبع لطیف سحرها می سازی

فرزین و شه و پیاده، فیل و رخ و اسب

خوب و سره و طرفه و خوش می بازی

زلف و رخ خود بهم برابر کردی

امروز خرابات منور کردی

شاد آمدی ای خسرو خوبان جهان

ای آنکه شرف بر خور و خاور کردی

مضراب ز زلف و نی ز قامت سازی

در شهر تو را رسد کبوتر بازی

دلها چو کبوترند در سینه طپان

تا تو، نی وصل در کدام اندازی

در سنگ اگر شوی چو پار ای ساقی

بر آب اجل کنی گذار ای ساقی

خاک است جهان صوت بر آر ای مطرب

باد است زمان باده بیار ای ساقی

در وقت بهار جز لب جوی مجوی

جز وصف رخ یار سمن روی مگوی

جز باده گلرنگ به شبگیر مگیر

جز زلف بنان عنبرین بوی مبوی

ای تنگ شکر چون دهن تنگت نی

رخساره گل چون رخ گلرنگت نی

از تیر مژه این دل صد پاره من

میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی

ای رشته چو قصد لعل کانی کردی

با مرکب باد همعنانی کردی

چون سوزن او عمر تو کوتاه است چرا

نه غسل به آب زندگانی کردی

افتاد مرا با بت خود گفتاری

گفتم که ز من سیر شدی؟ گفت آری؟

گفتا که ببار آن چه را اول اوست

گفتم که دگر چیست بمن گفت آری

آنی که بهیچ کس تو چیزی ندهی

صد چوب مغل خوری پشیزی ندهی

سنگی که بدان روغن بزرک گیرند

گر بر شکمت نهند تیزی ندهی

تن زود بخواری ای جلب بنهادی

وز گفته خویش نیک باز استادی

گفتی خسبم در آب و نم در ندهم

بر خاک بخفتی و نم اندر دادی

با روی چو نوبهار و با خوی دئی

با ما چو خمار و با دگر کس چو مئی

بخت بد ما همی کند سست پئی

ورنه تو چنین سخت کمان نیز نئی