آن زلف شکسته را ز رخ یکسو زن

بر هر دو طرف مزن تو بر یکسو زن

گر آتش عشق تو فتد یکسو زن

یکسو همه مرد و سوزد و یکسو زن

رفتی پسرا دوش بمی نوشیدن

بودت هوس یار اگر ورزیدن

روی تو بکنده اند معلومم شد

من روی نو کنده چون توانم دیدن

در «گنجه» دو درزن گر استاد جوان

رفتند تظلم ببر شاه جهان

فرمود ملک به درزنان «اران»

گه درزن این برید، گه درزن آن

دی خوش پسری بدیدم اندر «روزن»

گر لاف زنی ز خوبروئی رو، زن

او بر دل من رحم نکرد یک سوزن

خود دود دل منش ستاند روزن

مؤذن پسری تازه تر از لاله مرو

رنگ رخش آب برده از خون تذرو

آوازه قامت خوشش چون برخاست

در حال بباغ در نماز آمد سرو

عشق است که شیر نر زبون آید از او

بحریست که طرفه ها برون آید از او

گه دوستئی کند که روح افزاید

گه دشمنئی که بوی خون آید از او

روز ازل آمدم نشان غم تو

جان تا بابد بود مکان غم تو

من جان و دل خویش از آن دارم دوست

این داغ تو دارد آن نشان غم تو

معشوقه لطیف و چست و بازاری به

عاشق همه با ناله و با زاری به

گفتا که دلت ببرده ام باز ببر

گفتم که تو برده ای تو باز آری به

ای روی تو از تازه گل بربر به

وز چین و خط از خلخ و از بربر به

صد بنده بربری تو را بنده شده

بر بربر بنده نه که بر بربر به

اندر دل من ای بت عیار بچه

مرغ غم تو نهاده بسیار بچه

این پیچش و شورش دل از زلفت زاد

از مار چه زاید بجز از مار بچه

ای شمع رخت را دل من پروانه

وی لطف ترا بهیچ کس پروا، نه

مستوفی عشقت به قلم خواهد داد

از خط لبت به عارضت پروانه

گفتم که مرا از نظر انداخته

گفتا که به مهر دگران ساخته

گفتم که ترا شناختم بی مهری

گفتا که مرا هنوز نشناخته

آن زلف نگر سر بسمن آورده

بر گرد سمن مشک ختن آورده

گویند خطی است آنکه گرد رخ اوست

خطیست ولی به خون من آورده

ای در طلب تو عمر من فرسوده

نابوده شده با تو دمی تا بوده

بر سفره انتظار خون جگرم

شد از پی حلوای لبت پالوده

مستش دیدم، گرفته راه خانه

خلقی با او، ز خویش و از بیگانه

خود را بستم برو زدم مستانه

ز آنگونه که با شمع کند پروانه

ای کرده جفا و جور آئین، بحلی

و آورده بجای مهر من کین، بحلی

در بندگیت هر چه بگویم خجلم

وز هر چه کنی زین دل مسکین، بحلی

گه خصم شوی مرا و گه یار آئی

روزی بهزار گونه در کار آئی

ایدوست نترسی که بخون دل من

روزی به چنین شبی گرفتار آئی

هر چند چو خاک راه خوارم گیری

خاک توام، ارچه خاکسارم گیری

در بحر غمم ز اشک شاید که بلطف

نزدیک لب آئی، بکنارم گیری

هرگز کامم ز خفت و خوابم ندهی

شب با تو سخن کنم جوابم ندهی

من تشنه لب و تو خضر وقتم گوئی

از بهر خدا چه شد که آبم ندهی

چون در دلت آن بود که گیری یاری

برگردی ازین دل شده بی آزاری

چون روز وداع بود بایستی گفت

تا سیر ترت دیده بدیدی باری