رخساره‌ات ای تازه گل گلشن روح

نازک بود آن قدر که هر شام و صبوح

نزدیک به دیده گر خیالش گذرد

از سایهٔ خار دیده گردد مجروح

اند رهمه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح

اندر همه عمر من بسی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی تو مجروح

گفتم ز وصال تو همین بود فتوح

عمری بادت کزو به رشک آید نوح

راحی به کفت کزو خجل گردد روح

شام همه شبهات به صبح آبستن

صبح همه روزهات ضامن به صبوح

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت و روح

پرسید ز من که چون شدی ای مجروح؟

گفتم که ز عشق تو همین بود فتوح‌

بین الصّبابة و الهجران مطروح

قلب بحدّ سنان الشّوق مجروح‌

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح‌

پرسید ز من که: چون شدی ای مجروح

[...]

ای روی تو از لطافت آیینه روح

خواهم که قدح های خیالت به صبوح

در دیده کشم ولی ز خار مژه ام

ترسم که شود پای خیالم مجروح

بالله ترفقوا بقلب مجروح

وارحم دنفا بین یدیکم مطروح

قد سیّرنی الفراق ابکی وا نوح

من غاب عن الحبیب لابدّ یَنوح

ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح

خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

بر دیده نهم ولی زتیغ مژه ام

ترسم که شود پای خیالت مجروح

رحم آر بر این سوخته باخته روح

کم کن دلم از داغ جدائی مجروح

ای یوسف مصر دلم از دوری تو

با گریه یعقوبم و با نوحه نوح

ای روی تو از لطافت آینهٔ روح

خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

در دیده کشم ولی ز خار مژه‌ام

ترسم که شود پای خیالت مجروح

از عشق شراب نیستی جوید روح

زین می شکند صراحی توبه نصوح

آن جا که محیط عشق توفان خیز است

گهوارهٔ اطفال بود کشتی نوح

مدح ار چه در او ذم شد از وی مفتوح

بگرا به غزل، غزل بود قوت روح

کآمد به قصیده راست تفصیل غزل

آن مایه که معشوق براست از ممدوح

ساقی قدحی که او بود صیقلی روح

دارد اثر نجات از کشتی نوح

در ده که رهاندم ز طوفان هموم

چونانکه گشایدم بدل باب فتوح

ای آنکه رود بقالب از امر تو روح

از نور صدر اهل معنی مشروح

بر قلب صفی ز فتح بابت چه عجب

کابواب معارف تو گردد مفتوح