زلف تو کمندیست همه حلقه و بند

خالی نبود ز حلقه و بند کمند

آن چاه بر آن سیم زنخدانت که کند؟

ور خود کندی مرا بدو در که فکند

صد ره گفتم که با من از عهد مخند

تا من به تو باشم از جهانی خرسند

این پند ترا نیامد آن روز پسند

هین خیز و دهل در چو بنپذیری پند

بیهوده بر آزار من ، ای سرو بلند

تیغت شستی بخون و خوردی سوگند

گر من بهلاک خویش گشتم خرسند

باری تو ز خویشتن چنین بد مپسند

هر گه که بخندد آن نگار دلبند

از نقطۀ یاقوت فرو ریزد قند

خورشید ز رشک گوید ، ای سرو بلند

چون خندیدی باز دگر بار بخند

تا مهر فکند بر من آن سرو بلند

مهر همه عالم از دل من برکند

چون مهر ز چرخ بر زمی نور افکند

مه را چه خطر باشد و که را چه گزند

در بندم از آن دو زلف بند اندر بند

نالانم از آن عقیق قند اندر قند

ای وعدهٔ فردای تو پیچ اندر پیچ

آخر غم هجران تو چند اندر چند

ترسم ما را ستارگان چشم کنند

تا زود رسد ز دور در وصل گزند

خواهی تو که روز ناید ای سرو بلند

زلف سیه دراز در شب پیوند

کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند

از نیک و بد زمانه بگسل پیوند

می در کف و زلف دلبری گیر که زود

هم بگذرد و نمانَد این روزی چند

چون رخ بگشاد آن نگار دلبند

جای صلوات باشد و جای سپند

احسنت زند ستاره از چرخ بلند

آن مادر راکه چون تو زاید فرزند

نقاش که بر نقش تو پرگار افگند

فرمود که تا سجده برندت یک چند

چون نقش تمام گشت ای سرو بلند

می‌خواند «وان یکاد» و می‌سوخت سپند

با مردم رند ایدل و جان لوند

خوردی ببرادری فراوان سوگند

کمتر گر ازین برادران ای فرزند

گر یوسف یعقوب نیم آخر چند

همت مکن ای نظامی پست بلند

بر طاق زراندود خود از خیره مخند

گل چنبر موسی مامیست ای کل رند

کز کردن تو رهاند و بر اسب افکند

چون سایه دویدم از پسش روزی چند

ور صحبت او به سایهٔ او خرسند

امروز چو آفتاب معلومم شد

کو سایه برین کار نخواهد افکند

ای دل چه کنی به عشوه خود را خرسند

پای تو فرو گلست و این پایه بلند

بالغ شده‌ای ببر زباطل پیوند

چون طفل زانگشت مزیدن تا چند

پست افکندم غم تو ای سرو بلند

شادم که مرا غمت بدین روز افکند

داد من و بیداد تو آخر تا کی

عذر من و آزار تو آخر تا چند

با چشم چگونه اشگ دارد پیوند؟

بودیم چنان هر دو بهم روزی چند

صد قطره سرشگ خون ز چشم افگندم

امروز که او چو اشگم از چشم فگند

گل ساخت ز شکل غنچه پیکانی چند

تا حمله برد به حسن بر تو دلبند

خورشید رخت چو تیغ بنمود از دور

پیکان سپری کرد سپر هم افکند

گل ساخت ز شکل غنچه پیکانی چند

تا حمله برد بحسن بر تو دلبند

خورشید رخت چو تیغ بنمود از دور

پیکان سپری کرد، سپر هم افکند

انگشتری عدل تو ای دشمن بند

شد پره نردبان بر این چرخ بلند

عالم بسریش حکم درهم پیوند

کایشان چو خرند و حکم تو پشماگند

بشتاب بعشق و نیز منشین در بند

بگذر تو ز عشق و عاشقی گامی چند