کی باشد و کی لباس هستی شده شق

تابان گشته جمال وجه مطلق

دل در سطوات نور او مستهلک

جان در غلبات شوق او مستغرق

انصاف ز اختلافِ ایامِ فرق

پیدا کردی به گفتِ حق را الحق

آنجا که کمالِ کبریای قدم است

توحیدِ من و تو کفر باشد مطلق

انصاف زاختلاف ایّام فرق

پیدا کردی به گفت حق را الحق

آنجا که کمال کبریای قدم است

توحید من و کفر تو باشد مطلق

شب تیره و صبح گشته روشن زافق

چون عارض دلدار ز پیروزه تتق

دریاب صبوح را و نومید مباش

کافزون ز شمارست بدادار طرق

ای ریخته از شرم کفت ابر عرق

بر جمله جهان جسته بهر کار سبق

در مسند سروری و صدری ننشست

هرگز چو تو سرور گهر بخش بحق

ای لعل لبت برده ز یاقوت سبق

ریحان ز حیا پیش خطت شسته ورق

گر سرو زند لاف که چون قد توام

مشنو سخنش که الطویل الاحمق

کی باشد کی لباس هستی شده شق

تابان گشته جمال وجه منطق

دل در سطوات نور او مستهلک

جان در غلبات شوق او مستغرق

کار دو جهان ز عشق دارد رونق

در عشق گرفته است این نظم نسق

بی عشق نمی توان بمقصود رسید

عشق است طریق مستقیم ره حق

گویى تو به من کل طویل احمق

من کل قصیر فتنه دیدم به ورق

تو فتنه‌ى دهر بوده‌اى، من احمق

این قول گواهی است بگویم صدق

مجموعه ی کونین به آئین بستن

کردیم تفحص ورقا بعد ورق

حقا که نخواندیم و ندیدیم در او

جز ذات حق و شؤون ذانیه حق

چندان که رخت حسن نهد بر سر حسن

شوریده دلم عشق نهد بر سر عشق

حقا که به عهدها نیایم بیرون

از عهده ی حق گزاری یکدمه عشق

چون رفت ز دهر از پی تاریخش

کلکم مشتاق

مجموعهٔ کون را به قانون سَبَق

کردیم تصفح ورقاً بعد ورق

حقا که ندیدیم و نخواندیم در آن

جز ذات حق و شؤون ذاتّیهٔ حق

مجموعهٔ کون را به قانون سَبَق

کردیم تصفح ورقاً بعد ورق

حقا که ندیدیم و نخواندیم در آن

جز ذات حق و شؤون ذاتّیهٔ حق

بودی و نمودی است وجود اشیاء

بودش همه حق است و نمودش همه خلق

نگشود ز کاردل به این‌ها گرهی

بستم کمری تنگ پیِ خدمت خلق

شرمندهٔ عشق روزگارم که شدم

درد دل روزگار و درد سر عشق

درجان مقیدان جمال مطلق

ساری شد و جلوه کرد و برگشت ورق

حق خلق شد و خلق حق و هر دو یکست

خلقست بجای خلق حقست بحق