گویند که راستی چو زر کانیست

سرمایهٔ عز و دولت و آسانیست

گر راست به هر چه راستست ارزانیست

من راستم آخر این چه سرگردانیست

خصمان گویند که این سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست.

خصمان گویند کین سخن زیبا نیست

خورشید نه مجرم ار کسی بینا نیست

ای دل هوس عشق تو را تنها نیست

کس نیست که در سرش ازین سودا نیست

صفرا مکن ارچه دلبرت اینجا نیست

کاینجا که تُوی جایگه صفرا نیست

امشب طرب تمام در دلها نیست

یا هست ولی در دل من تنها نیست

بیچاره دلم بدان سبب برجا نیست

کان کاو همه جنت است و شخص اینجا نیست

امشب زطرب هیچ اثر پیدا نیست

ور هست مگر در دگری در ما نیست

حظّی زسماع امشب آن ما نیست

کان مونس روزگار ما اینجا نیست

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما تراتنها نیست

لیکن قد این قبا بهر بالا نیست

گفتا هر دل بعشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لکن قد این قبا بهر بالا نیست

گفتا: هر دل به عشق ما بینا نیست

هر جان صدف گوهر عشق ما نیست

سودای وصال ما ترا تنها نیست

لیکن قد این قبا به هر بالا نیست

ای عقل برو که عاقلی اینجا نیست

گر موی شوی موی ترا گنجانیست

روز آمد و روز هر چراغی که فروخت

در شعلهٔ آفتاب جز رسوا نیست

درویشی و عاشقی به هم سلطانیست

گنجست غمِ عشق ولی پنهانیست

ویران کردم بدست خود خانهٔ دل

چون دانستم که گنج در ویرانیست

گم باد سَری که آن سَران را پا نیست

وان دل که بجان غرقهٔ این سودا نیست

گفتند در این میان نگنجد موئی

من موی شدم از آن مرا گنجانیست

مرغ جان را میل سوی بالا نیست

در شش جهتش پر زدن وپروا نیست

گفتی به کجا پرد که او را یابد

نی خود بکجا پرد که آنجا جا نیست

زلف تو که دل در شکنش زندانیست

دزد است و به آویختگی ارزانیست

دل برد و هزار کس گواهند بر این

وان شوخ هنوز برسر پیشانیست

در سینه دلم که گنج لعل کانیست

رویش ز ستمهای تو در ویرانیست

سرگردانم ز من چه گردانی سر

خود بهر من از تو همه سرگردانیست

ایدوست سر و پای فلک پیدا نیست

نیکی و بدیش هیچ پا بر جا نیست

گر با تو کند دشمنی ایدوست مرنج

کین با همه هست با تو این تنها نیست

یک غم نبود کز تو نصیب ما نیست

وز حسن خودت بحال ما پروا نیست

من واله لبهای توام لیک چه سود

سامان سخن گفتن از آن لبها نیست

جانا لب میگون تو روح ما نیست

دارم نظری با تو ولی تنها نیست

تو یوسف حسنی و چهی در زنخت

دیدم که هزار جان در او زندانیست

جز محنت و غصه حاصل دنیا چیست

حال بدو نیک این جهان پیدا نیست

کاش این دو سه روز هم نمیبود کسی

کاین زندگی ارزنده این غوغا نیست

ما را غم دی و محنت فردا نیست

آن را چه خوریم غم که پا بر جا نیست

یکدم فرصت به هر دو عالم ندهیم

کم فرصتی ار کند فلک با ما نیست