من صورت تو به دیده اندر دارم

کز دیده همی به رخ برش بنگارم

چندان صنما ز دیدگان خون بارم

تا صورت تو ز دیده بیرون آرم

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم

تا جان دارم غم تو را غمخوارم

بی جان غم عشق تو به کس نسپارم

بیمارم و ناردان لبت پندارم

در بویهٔ آبی تنت بیمارم

گر آبی و ناردان مرا بسپاری

جان و تن خویشتن به تو بسپارم

کار آنچنان که آید بگذارم

عمر آنچنان که باید بگسارم

دل را ز کار گیتی برگیرم

تن را به حکم ایزد بسپارم

چون نیستم مقیم درین گیتی

[...]

غمهای تو از راندن خونها کارم

خود نیست چرا راندن خونها کارم

در دیده من از مرگ تو خونها دارم

بر مرگ تو با به مرگ خونها بارم

لرزان ز بلا چو برگ داند یارم

وآنگاه همی به برگ خواند کارم

اشگی که همه تگرگ راند بارم

عمری که همی به مرگ ماند دارم

تا روز همه شب از هوس بیدارم

تا شب همه روز در غم و تیمارم

یارب تو نکو کن که تبه شد کارم

دانم که کنی اگر چه بد کردارم

روزان و شبان در آن غم و تیمارم

کاسرار تو را چگونه پنهان دارم

دل خون شد و خون ز دیدگان می بارم

بینند ز خون دل همه اسرارم

سیراب گلابی تو بر آتش خارم

دو دست دمم که جز به آتش نارم

نشگفت ز بس که در دل آتش دارم

کز دیده چو شمع اشک آتش بارم

در عشق چو نار کَفته شد رخسارم

از بس که برو سرشک خونین بارم

هرگه که سرشک دیده زو بردارم

چون پرده ز ناردانه بیرون آرم

ای یار شبی که بی‌رخت بگذارم

پروین بود از غم تو آن شب یارم

یک نیمه زشب چشم به پروین دارم

یک نیمه همی ز چشم‌ پروین بارم

من آتش دشمنان بباد انگارم

بر خاک ز تیغ آبگون خون بارم

یا سر چو سر زلف تو بر باد دهم

یا آب بروی کار خود باز آرم

گفتم ز دم سرد رهان یک بارم

با آنکه نکرد گفت منت دارم

تا از دم سرد کی رهاند یارم؟

حالی دم گرچه می نهد در کارم

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون در میدارم‌

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم‌

گرمی ندهی بصدر حشمت بارم

باری چو سگان برون درمیدارم!

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم.

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی جان غم عشق تو بکس نسپارم