گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی ارم

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۸۵

بیکار شدم ای غم عشقت کارمدر بیکاری تخم وفا میکارم
من صورت وصل میتراشم شب و روزبا خاطر چون تیشه مگر نجارم

دوش آمده بود از سر لطفی یارمشب را گفتم فاش مکن اسرارم
شب گفت پس و پیش نگه کن آخرخورشید تو داری ز کجا صبح آرم

عشق است صبوح و من بدو بیدارمعشق است بهار و من بدو گلزارم
سوگند به عشقی که عدوی کار استکانروز که بیکار نیم بیکارم

گوئیکه به تن دور و به دل با یارمزنهار مپندار که من دل دارم
گر نقش خیال خود ببینی روزیفریاد کنی که من ز خود بیزارم

من بندهٔ قرآنم اگر جان دارممن خاک در محمد مختارم
گر نقل کند جز این کس از گفتارمبیزارم از او وز این سخن بیزارم

یرغوش بک و قیر بک و سالارمبا نصرت و با همت و با اظهارم
گر کوه احد بخصمیم برخیزدآن را به سر نیزه ز جا بردارم

شبهای دراز بیشتر بیدارم
نزدیک سحر روی به بالین آرم
می‌پندارم که دیده بی دیدن دوست
در خواب رود، خیال می‌پندارم

گل گفت: که گه زخم زند صد خارم

گه باد به خاک ره فشاند خوارم

گه مردِ گلابگر بر آتش نهدم

آخر منِ غم کش چه جنایت دارم

با گل گفتم: چو چشم آن میدارم

کز خندهٔ تو گشاده گردد کارم

گل گفت: چو ابر گرید آید زارم

کز خندیدن ریختن آرد بارم