کفی چو کف موسی، دستی چو دم عیسی

در علم دمی شافی، در کار کفی کافی

من تشنه ترم ساقی حالی به من آور می

تا توبه کنم باطل اکنون نکنم پس کی

گر صالح و گر فاسق بر فطرت خویشم من

تو تخم نکو بفشان وز ما بستان ده وی

آن را که به خاک رز کردند عجین خاکش

[...]

گستاخی و پرگوئی تا چند کنی ای فیض

بگذر تو از این وادی تن ده به شکیبائی

گستاخی و پرگوئی تا چند کنی ای فیض

بگذر تو از این وادی تن ده به شکیبائی

آتش به من اندر زن سوز دلم افزون کن

این دود وجودم را از روزنه بیرون کن

تو خود آیینه‌ای، در خود نظر کن

که بینی عاقبت روی نکویی

هرکس به کسی دارد گر عهدی و پیمانی

بر عهد تو پیوندد آخر همه پیمان‌ها

گفتم که چه می‌بینی کارام نمی‌گیری

گفتا که برو واپرس زان دلبر هرجایی

عالم همه حیرانندو آشفته و سرگردان

جز آنکه تو برهانیش از خویش و به خود خوانی

ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد

گر حافظ قرآنی ور عابد اصنامی

گر عاقل و هشیاری وز دل خبری داری

تا آدمیت خوانند ورنه کم از انعامی

هم باز شود این در، هم روز شود این شب

دلبر نه چنین ماند دلدار شود روزی

هرکس به کسی دارد گر عهدی و پیمانی

بر عهد تو پیوندد آخر همه پیمان‌ها

پروانه صفت کردم گرد سر هر شمعی

از روی تو چون روشن شد شمع شبستان‌ها

گر می‌شنوی زاهد با ما به خرابات آی

در کش دو سه پیمانه بپذیر ملامت را

آن چهره بدین خوبی ‌آشوب جهانستی

گویند بهشتی‌هست گر هست همانستی

شاهی که بر او ختمست آیات جهانداری

و آمد به صفت رایش مرآت جهانداری

شاهی که ولای او داروی غمانستی

[...]