از دوست پیام آمد کآراسته کن کار

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

این‌ست شریعت

این‌ست طریقت

از دوست پیامآمد کاراسته کن کار

اینست شریعت

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

اینست طریقت

بر صفحه ملک از تو و رای تو نشان باد

بر روی مه چارده چندان که نشان است

از بهر خود ایوان و سرا خواست که سازد

قصری ز بشر ساخت

خود بر تن خود نیش جفا زد ز سر قهر

خود مرهم خود گشت

خندید جهان از نظر و رحمت عامش

بس کن، که به ترجیع بگوییم تمامش

هر عشوه که دربان دهدت دفع و بهانه‌ست

گوید: « که برو » هیچ مرو، شاه بخانه‌ست

دیدن بجمالی که بهست از گل صد برگ

از روی لطافت

قطرات سرشکی که سحر دیده ما ریخت

از عین ندامت

باز آی که سر در قدمت بازم و جان را

در پای سمندت

مجلس خوش و دل جمع و مرتب همه اسباب

ازعیش به یاد تو چگویم که چها بود ت

آن کیست که سر مست به بازار بر آمد

آن جان جهان است

صد بار فرو رفت و دگر بار بر آمد

تا هست چنان است

خورشید در آئینهٔ مه کرد نگاهی

آن نور پدید است

در دور قمر آن مه انوار بر‌آمد

بنگر که عیان است

رندی که چو منصور بر این دار بر‌آمد

سردار جهان است

در کوی خرابات مغان خوش گذری کرد

آن شاهد سرمست

فریاد ز خمخانه و خمار بر‌آمد

کاین کوی مغان است

از بتکده‌ای آن بت عیار بر‌آمد

جانم نگران است

اندک نشد آن باده و بسیار برآمد

ساقیش فلان است

نقدی است که از مخزن اسرار برآمد

آن گنج روان است