یک پرتو حسنِ رخ تو کرده تجلی

وز وی شده موجود وجود همه اشیا

دولت طلبی دامن دل را مده از دست

شاید که برون آید از این بیضه همایی

نالیدن بلبل ز نوآموزی عشق است

هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

پرسم ز تو پرسیدن اگر عیب نباشد

عاشق چو نمی‌خواهی معشوق چرایی

معنی صفت را نشدی جلوهٔ آثار

گر نام به هر مرتبه از ذات نبودی

آنجا که شد او یافته خود را نتوان یافت

غم نیست چو سر یابی و دستار نیابی

آن دل که شد از هر دو جهان فارغ و آزاد

بشنید مگر از شکنِ زلف تو بویی

ما را که براندند چو گرد از درِ مسجد

خاک در میخانه به است از همه بابی

بگشای سر ترکش مژگان جگردوز

شاید که رسد چاکِ دل ما به رفویی

خوش آنکه به طوف حرم میکده آیم

گه پای خمی بوسم و گه دست سبویی

ای خواجه مکن تا بتوانی طلبِ علم

کاندر طلبِ راتب یک روزه بمانی

رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز

تا داد خود از کهتر و مهتر بستانی

نی گوشهٔکنجی و کتابی برِ عاقل

بهتر که دو صد گنج و بسی کام روانی

گر بی خردان قیمتِ این ملک ندانند

ای عقل خجل نیستم از تو که تو دانی

فرعون و عذاب ابد و ریش مرصّع

موسی و کلیم اللّه و چوبی و شبانی

از خویش برون رو ز درِ خویش درون آی

تا گم نشوی گم شدهٔ خویش نیابی

آن گِردِ حرم گردد و این گردِ خرابات

من گِردِ سرت گردم و جایی که تو باشی

از غیر جدا گردی چون آنکه درین راه

هم خواست نداند که تو خواهندهٔ مایی

هر جا که بود روی تو مقصود من آنجاست

یک سان بر من کعبه و بیت الصنم استی

گفتم که جهان و همه اوضاع جهان چیست

پیر خردم گفت که خوابی و خیالی