چون روی تو رخشنده ندیدم من خورشید

چون موی تو آشفته ندیدم من هندو

نرگس که بود پادشه کوچه و بازار

زد خیمه سلطانی در برزن و در کو

گلبن به سر باغ نهاد افسر خسرو

نسرین بپراکند به گل مخزن منکو

گر باده چون سوده یاقوت رمانی

در ده که زد از سرو سهی فاخته کوکو

هر دل که من از عشق تو دیوانه ندیدم

دل نیست جمادست گران سنگ ترازو

زلفی که چو پرواز گرفت از پی نخجیر

زد بر دل سودا زده چون باز به تیهو

در پیش غم از باده چون عقل فلاطون

آراسته کن سدی چون رای ارسطو

آن شیشه که مرغ طرب بزم مسیحاست

پیش آر که زد مرغ چو نصرانی مولو

در باغ نبی طوبی افراخته قامت

در ساحت بستان ولی سرو لب جو

بالاتر ازین چار خشیجان بهی یل

صد مرتبه بالاتر ازین گنبد نه تو

قطبی که کراماتش اگر دایه نباشد

نز معجزه پیداست علامت نه ز جادو

ذات احدی کرد پدید این سه موالید

این چار زن حامله وین هفت تن شو

آن شافعه کان رایحه کز خلد مخلد

جویند نیابند جز از خاک در او

این شش جهت و چار عنصر به تو مشتاق

چون عاشق دلباخته بر طلعت نیکو

ای آنکه بود از مدد دست تو ما را

آرام تن و قوت دل و قوت بازو

سنجند اگر قدرت حسنت به ترازو

سنگینی عالم بودت وزن یکی مو

چشمان و دو ابروت دو شیرند و دو شمشیر

من شیر ندیدم که بود در صفت آهو

سیمین ذقنت گوی بود زلف تو چوگان

[...]

آنان که نهفتند ز دیدار خوشت رو

رفتند ز کوی تو بدین سوی و بدان سو

شاگرد مسیحند ولی از دم جادو

غلتیده به خاک اندر و افتاده ز نیرو

خضر خط تو داده به ریحان ادب ناز

از قاعده بو

دهقان سپس ازکوشش و فریاد و هیاهو

پیش آرد مینائی پاکیزه چو مینو

برگیرد از آن بادهٔ نغز خوش نیکو

کز لاله ستدگونه و از مشگ ستد بو

تا تعزیهٔ -‌آل قجر هست و تک و دو

گردان بود -‌این تعزیه‌های کهن و نو