بی می عطش ار کشت پی آب نرفتم

می قوت جان و کز کم قوت روان بود

امروز اگر نقل و می و بربط و نی نیست

این کیفر آن کاینهمه بی حد وکران بود

من راستی آنست که بی می نکنم زیست

تا هست چنین باشد و تا بود چنان بود

این هوش و فراست نبود غیرکرامت

زیرا که بهره ره که شدم آگه از آن بود

احیای دل خلق بتدبیر و لسان کرد

وین کارنه در قوه شمشیر و سنان بود

گر چرخ کشد کینه نگردی تو هراسان

آری هنرش پیش نرفت آنکه جبان بود

ای قبلەی حاجات همه ابیض و اسود

شرمنده احسان تو گر خوب و گر بد

وصف تو برونست ز اندازه و از حد

ذات تو ز اجسام صور پاک و مجرد

ارواح مقدس همه جمعند و تو مفرد

[...]

در فیض کف ابر ببین بخش بی‌حد

کز جوهری قدرت خود قادر سرمد

پر کرد مر این حقه اغبر ز زبرجد

یاقوت و در و لعل و گهر زمرد و بسند

پس سید سجاد که از فرط تهجد

شد ختم بر او نامه توفیق و تعبد

در زهد بود سرور اقلیم تزهد

قائم به قیام و به قعود و به تشهد

س جعفر صادق لقب آل محمد

شمس فلک قدر و گل گلشن احمد

چون والد خود ماجدود چون جد خود امجد

در مرتبه نور نظر ابیض و اسود

بالای مکان فوق زمان ذات ممجد

کز نقص زمانی و مکانی‌ست مجرد

فرزند نبی جفت ولی طاق مؤید

طاق حرم عصمت او قصر مشید

فخر دو جهان خواجه فرخ رخ اسعد

مولای زمان مهتر صاحبدل امجد

آن سید مسعود و خداوند مؤید

پیغمبر محمود ابوالقاسم احمد

وصفش نتوان گفت به هفتاد مجلد

[...]

زد شاهد مشروطه صلا از پی دیدار

تا در قدمش جان گرامی بسپارند

اندر کمرت دست ارادت زده محکم

واندر طلبت پای جلادت بفشارند

گفتار چو تخم است و دل خلق زمین است

بی شک ز زمین روید تخمی که بکارند

آنان که زنند از پی دلجوئی او گام

خون جگر و دل را چون باده گسارند

دیوانه این عشق نصیحت ننیوشد

گر خون دلش روز و شب از دیده ببارند

سر دفتر شاهان جهان نام تو باشد

آن روز که تاریخ شهان را بنگارند

تا با قد شمشاد گذشتی سوی گلشن

قمری به فغان شد

طغرل به خیال سر زلف تو اسیر است

رستن نتواند