شوال رسید و مه روزه بسفر شد

جای من ازو تا بسفر شد به سقر شد

در یزد ز بی بادگیم عمر هدر شد

زین موطنم اوقات بنفرین پدر شد

آنم که بجز سوی می ناب نرفتم

آنچیز شدم مست از او آب نرفتم (؟)

تا شب نزدم یک دوسه بط خواب نرفتم

هم خواب بجز بابت نایاب نرفتم

سختا که بیزد آمدم و شاهد و می نیست

زان سخت تر این غم که مرا پای بری نیست

این ملک دروغست خود از دوره کی نیست

شهری که در او میکده نی داخل شی نیست

ای ترک بگو چاره ام اندر پی می چیست

خواهم که مریض افتم و تدبیر جز این نیست

آنگاه ببینیم که دارنده می کیست

بگرفته که بیمارم و نوشم که مداویست

آوخ که زمیر اجل آن اصل شهامت

نظمی نه که می بتوان خورد سلامت

یا اسم دوا باید یا ترک اقامت

وی هم بشناسد همه قسمش بعلامت

یزدیست که از نان کس اگر وصف بیان کرد

خوردند زبانش که بدان وصف زنان کرد

میر آمد و زد یکتنه سلب هیجان کرد

کشور همی آباد به لشکر نتوان کرد

ای قطب زمین ای فلک الاطلس احسان

ای صورت دانائی و ای معنی انسان

هر مشکلی از فکرت نقاد تو آسان

دانی ز جلادت قلل و ودای یکسان