نور رخت افتاد شبی در دل منصور

فریاد اناالحق ز سموات برآمد

در صومعه تا زمزمهٔ عشق تو افتاد

صوفی چو من از توبه و طامات برآمد

یک نغمه تراود ز لب قمری و بلبل

قانون وفامختلف آواز نباشد

بس تجربه کردیم درین دیرِ مکافات

با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

از ردّ و قبول دگرانش چه تفاوت

آن بنده که در چشم خریدار درآمد

آن شیخ که از خانه به بازار نمی‌رفت

مست است به حدی که رهِ خانه نداند

پرستاری ندارم بر سرِبالینِ بیماری

مگر آهم ازین پهلو به آن پهلو بگرداند

می‌راندم از ناز چو مرغی که به بازی

پایش بگشایند پریدن نگذارند

حیف است که در گردن حور افکندش کس

دستی که به یاد تو در آغوش توان کرد

گر جانب مسجد گذرم ور طرف دیر

هر جا که روم میلِ دلم سویِ تو باشد

پرواز کسم نبود و با کس سخنم نیست

دربارهٔ من هرچه بگویند بگویند

آغوش و کنار از تو نداریم توقع

از نیم نگاهی دل ما شاد توان کرد

از ملک ازل سوی ابد رخت کشیدیم

آری چه کنم قسمت ما در به دری بود

شهری پر از آیینهٔ الوان نگریدیم

اسرار به هر آینه در جلوه گری بود

اسرار خرابات و رموز دل عشاق

گفتن برِ بیگانه سزاوار نباشد

در حیرتم آیا ز چه رو مدرسه کردند

جایی که در آن میکده بنیاد توان کرد

کردم طلب مرغ دل از عشق و نشان داد

دیدم به کنج قفسی مشت پری بود

از بیم ملامت رهم از میکده بسته است

از خانهٔ ما کاش به میخانه دری بود

یک دیده به روی تو گشادیم و ببستیم

چشم از دو جهان و چه مبارک نظری بود

آزادی‌ام از دام هوس نیست ولیکن

صیاد مرا کاش به اینجا گذری بود