تا نام گرفتن گذرد وصف کشیدن

شمشیر و قلم را

با حفظ شه دین به خود اندر مدم افسون

از کشمکش پشه چه اندیشه هما را

آن را که رهی جز ره تسلیم و رضا نیست

نشگفت که تبدیل کند امر قضا را

آیات قدا بر ورق چهره رقم کرد

تا ساخت موشح خط آزادی ما را

تا قائمه عرش رسانیم بهر گام

از ناقه تفضل کن و بگشای درا را

با ماش جوابی اگر اکنون به خطا هست

پاسخ به قیامت چه دهد خشم خدا را

نشگفت جدا زان لب جان بخش سکندر

با زهر بر آمیزد اگر آب بقا را

کآنرا که ولای شه دین پشت و پناه است

سنگ پر کاهی ننهد کوه بلا را

بر بند کمر تنگ در این رزم و سبک خیز

یاری بنما از دل و جان آل عبا را

گر داعی فضلش کند اندیشه دگرگون

از لوح جهان محو کند نام فنا را

کآرد چو محال حکمش کار کرم کیش

پس پس به فلک باز دهد حکم قضا را

منظور یقین دو حالت است از اشیا

هر لحظه وجود دگر و حکم بقا

تجدیدوجود ازعدم ذاتی ماست

وان حکم بقا رابطهٔ فعل خدا

نه قابل تکلیفی و نه لایق حشری

نه در غم امروزی و نه در غم فردا

زین بانگ جرس راه به جایی نتوان برد

کو خضر رهی تا که شود راهبر ما

فرمان خرد بر دل هشیار نویسند

حکمی نبود بر سر دیوانه قلم را

هرکس که شود عاشق هر چیز همان است

زآنجا که بیامد برود باز بدان جا

مستیم و نداریم خبر از همه عالم

این است خبر هرکه بپرسد خبرما

این دلقِ مرقع که مرا سرِ جنون است

پیرایهٔ عشق است نزیبد همه کس را

هرکس که رسد بر سر آن کوی کشندش

زنهار حسامی برس و مگذر از آنجا

بس راه سپردیم و کمال همه کس را

دیدیم و بجز عشق ندیدیم کمالی

ای همسفران قطع ره وادی مقصود

بی ما و شما سهل بود ما و شما را