ذهن تو بیک فکرت ناگاه بداند

وهمی که نهان باشد در پرده اسرار

رای تو بیک نپرت دزدیده ببیند

ظنی که کمین دارد درخاطر غدار

شد ناف معطر سبب کشتن آهو

شد طبع موافق سبب بستن کفتار

از مرگ حذر کردن دو وقت روا نیست

روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست

از خواب گران فتنه سبک برنکد سر

تا دیده حزم تو بود روشن و بیدار

گردی که همی تلخ کند کام تو امروز

فردا نهد اندر دهن تو شکر فتح

بگداخت حسود تر چو در آب شکر زانک

در کام سخن به ز زبانت شکری نیست

در ملک برو هیچ کس نیست برابر

سودا چه پزی بیهده؟ طوبی و سپیدار!

دندان یکی سخت شده در دل مرطخ

خرطوم یکی حلقه شده گرد ثریا

صد روح درآویخته از دامن قرطه

صد روز برانگیخته از گوشه شب پوش

گر چرخ‌فلک خصم تو باشد تو به حجت

با چرخ بکوشی به همه حال و برآیی