دنیا گذران، محنت دنیا گذران

نی بر پدران ماند و نی بر پسران

تا بتوانی عمر به طاعت گذران

بنگر که فلک چه میکند با دگران

ای پای برنجن من ای بند گران

هستم ز تو روزان و شبان جامه دران

گریان گریان در تو بزاری نگران

کاین محنت من نخواهد آمد به کران

برخیز و مخور غم جهان گذران

بنشین و دمی به شادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت بتو خود نیامدی از دگران

برخیز و مخور غمِ جهانِ گُذران،

خوش باش و دمی به شادمانی گذران

در طَبْعِ جهان اگر وفایی بودی،

نوبت به تو خود نیامدی از دگران.

اکنون که ز دونی ای جهان گذران

استام ز زر همی زنی بهر خران

از ننگ تو ای مزین بی‌خبران

منصور سعید رست وای دگران

بر یاد تو ، بی تو ، این جهان گذران

بگذاشتم ، ای ماه و تو از بی خبران

دست از همه شستم و نشستم به کران

چون بی تو گذشت ، بگذرد بی دگران

ای دل مگذار عمر چون بی‌خبران

ایمن منشین ز روزگار گذران

تو طاق نه‌ای با تو همان خواهد کرد

ایام که کرد و می‌کند با دگران

شخصی دارم زنده به جان دگران

عمری به هزار درد و محنت گذران

جان بر لب و دل بر اثر او نگران

دور از لب و دندان شما بی‌خبران

با مایه خود بساز و چون بی هنران

سرمایه بعاریت مخواه از دگران

ای دیده اقبال به رویت نگران

عاجز شده از فر تو صاحب نظران

رنجور شدی ز پا و ننشست فلک

تا کرد فدای پات سرهای سران

تا چند درین مقام بیدادگران

روزی به شبی شبی به روزی گذران

هین کاسهٔ می! که عمر در بیخبری

از کیسهٔ ما میرود ای بیخبران!

ای دل مشو اندر خط این خوش پسران

هر عشوه که زلفشان فروشد مخر آن

این حلقه ما راست، مزن دست درین

وان رشته مو رُست منه پای بر آن

چون تو به ادب شوی سوی حق نگران

خوش باشی و خوش شوند از تو دگران

ساکن باشی و چون جمادی به ولیک

می کن حرکت ولی نه چون جانوران

در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران

چون دیدۀ نرگس از پی جان نگران

چون لاله ام از میان جان سوخته دل

چون غنچه ام از درون دل جامه دران

برخیز و مخور غم جهان گذران

بنشین و جهان بشادمانی گذران

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت بتو خود نیامدی ازدگران

ای جمله جهان بروی خوبت نگران

جان مردان ز عشق تو جامه دران

با این همه نزدیک همه پرهنران

دیوانگی تو به ز عقل دگران

ای رفته ز یاران تو به یک گوشه کران

فریاد تو از خوی بد و بار گران

گر شیر نری چه می‌گریزی ز نران

ور لاشه خری و سوی لاشه خران

یاران به سماع نای و نی جامه‌دران

ما، دیده به جایی متحیر نگران

عشق آن منست و لهو از آن دگران

من چشم برین کنم شما گوش بر آن

ای خاک رهت سرمه روشن بصران

سوی تو روان به دیده صاحبنظران

ناید از ما شکسته یا بسته پران

جز سوی تو پرواز به بال دگران

ای دیده حقیقت جهان گذران

سوی تو به دیده ره سپر دیده وران

من هم لنگان از عقب رهسپران

می آیم و آن نیز به پای دگران