دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت

در پای تو افتاد و به زاری می‌گفت

سر تا پایم فدای سر تا پایت

اول ز پی وصال روح افزایت

بگرفته بدم پای بلور آسایت

اکنون که خبر شنیدم از هر جایت

گردست رسد مرا ببوسم پایت

گر دورم از آن روی جهان آرایت

پیچان شده ام چو زلف عنبر سایت

گر بینم باز روی روح افزایت

چون پای برنجن اوفتم در پایت

ای رأی سفر کرده فغان از رایت

خود بی تو چگونه دید بتوان جایت

از دیده کنم رکاب هجر افزایت

تا مردمکش همی پرستد پایت

زین رفتن جان ربای درد افزایت

چون سازم و چون کنم پشیمان رایت

برخیزم و در وداع هجر آرایت

بندی سازم ز دست خود بر پایت

ای کم زده خورشید فلک از رایت

عاجز شده کان ز طبع گوهرزایت

آن زهره نداشت رنج کاید بر تو

آمد به بهانه بوسه زد بر پایت

چون شانه و سنگ اگر پذیرد رایت

تا فرمائی به لعل گوهرزایت

دستی به صد انگشت زنم در زلفت

بوسی به هزار لب نهم بر پایت

ای جان و دلم به جان و دل مولایت

از جای شدم ز عشق یک یک جایت

تو شمعِ منی و منْت پروانه شدم

جز سوخته سر میننهم بر پایت

زنهار پی طبع هوس پَیمایت

تاریک مکن روان روشن رایت

تو از سر صدق یک نفس با او باش

تا هر که جز اوست سر نهد در پایت

یک شب خواهم خراب و ناپروایت

تا روز من اندر برسیم آسایت

چون خط تو گرد دهنت می گردم

چون زلف تو می فتم بسر در پایت

چون زرد شد از رنج گل رعنایت

شد رنج خجل ز روی شهرآرایت

دانست که زو دردسری یافته‌ای

افتاد کنون به عذر آن در پایت

ای مطلع آفتاب رخشان، رایت

نه طیره ی طلعت جهان آرایت

چون دامنت آفتاب خواهد هر دم

کز روی تفاخر اوفتد در پایت

شد درد بر پای فلک فرسایت

تا عرضه کند سختی خود بر رایت

دارد طمع آنکه بگیری دستش

ورنه چه سگست او که بگیرد پایت؟

ای کرده هوای مال نا پروایت

بشنو سخنی عرضه کنم بر رایت

وارث پسرینه چون نداری باری

بیگار مکن برای دختر گایت

دنیا که گرفت در دل و جان جایت

هان تا به بخیلی نکند رسوایت

آن را به کسی ده که بگیرد دستت

یا پیش سگی نه که نگیرد پایت

ای گشته وثاق کمترین مولایت

پرنور ز نعلین فلک فرسایت

پا اندازی به رنگ رخسارهٔ تو

آورده ز خجلت که کشد در پایت

دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت

افتاده به پای تو به زاری می گفت

سر تا پایم فدای سرتاپایت

دی زلف عبیر بیز عنبر سایت

از طرف بناگوش سمن سیمایت

ای صبح ازل طلعت روح افزایت

ای شعلهٔ جواله قد و بالایت

خم پیش دو ابروی تو قاب قوسین

‌‌خلق اللهی گواه او ادنایت

آن چای که داد همت والایت

بر یار خود از مهر فلک فرسایت

از مهر تو دم زدیم و دم کردیمش

در خوردن چای بود خالی جایت