شاها در فتح بر تو بگشاد خدای

منشور ظفر به تو فرستاد خدای

چون عالم بر تو راست بنهاد خدای

هرچ آن پدرت خواست تورا داد خدای

دامی که در آن دام شکارم کردی

در حلقهٔ او تو بیقرارم کردی

ای فتنهٔ روزگار در حسرت خویش

انگشت نمای روزگارم کردی

ای عشق تو عمرم به کران آوردی

ای هجر تنم را به فغان آوردی

ای دل تو مرا کار به جان آوردی

ای دیده دلم را به زبان آوردی

از بهر جمال چهرهٔ همچو پری

دستت به سوی آینه تا چند بری

از بس‌ که همی به آینه درنگری

بر چهرهٔ خویشتن ز من فتنه‌تری

در بر ملکا دل توانگر داری

دریای محیط است‌که در بر داری

تا برکف جام و بر سر افسر داری

مه بر کف و آفتاب بر سر داری

ای باخته عشق در جهان با دگری

نوشیده سبک می‌ گران با دگری

در مذهب دوستی روا نیست چنین

من بی‌ تو به غم تو شادمان با دگری

هر سال به‌کار ملک بیدار تری

چون‌ گوی زنی شها و چوگان بازی

هر روز سخی تری و دیندارتری

چوگان ز خمیده قد ایشان سازی

هر دم زا‌دمی‌ خجسته دیدار تری

هرچند که مهتری نکوکارتری

با خیل مخالفان نبرد آغازی

سَرشان بَدَل گوی همی اندازی

زاهد نکند توبه به زهد ای ساقی

هرچند عیان عمل نمود ای ساقی

پرکن قدحی شراب زود ای ساقی

کاندر ازل آنچه بود، بود ای ساقی

خور گوید کاشکی که زرین تنمی

تا جام شراب شاه شیر اوژنمی

مه‌ گوید کاشکی من از آهنمی

تا نعل ستور شاه‌گیتی‌، منمی

ای شاه نگویمت که چون گردونی

زیراکه به قدر و جاه از او افزونی

از قدر و محل همی ندانم چونی

گویی‌که ز وهم آدمی بیرونی

این مجلس شاه و گل‌فشان اندروی

خلدست و نعیم جاودان اندروی

وین خانه و این آب روان اندر وی

چرخ است و ره‌کاهشکان اندر وی

لبیک دهد بخت چو آواز دهی

تکبیرکند چو رزم را ساز دهی

آن‌را که به‌دست خویش بگماز دهی

اقبال گذشته را بدو باز دهی

یار از غم من خبر ندارد گویی

یا خواب به من‌ گذر ندارد گویی

تاریکترست هر زمانی شب من

یارب شب من سحر ندارد گویی

ای ماه کمان شهریاری گویی

یا ابروی آن طرفه نگاری گویی

نعلی زده از زرّ عیاری گویی

درگوش سپهر گوشواری گویی