مضراب ز زلف و نی ز قامت سازی

در شهر تو را رسد کبوتر بازی

دلها چو کبوترند در سینه طپان

تا تو، نی وصل در کدام اندازی

در سنگ اگر شوی چو پار ای ساقی

بر آب اجل کنی گذار ای ساقی

خاک است جهان صوت بر آر ای مطرب

باد است زمان باده بیار ای ساقی

در وقت بهار جز لب جوی مجوی

جز وصف رخ یار سمن روی مگوی

جز باده گلرنگ به شبگیر مگیر

جز زلف بنان عنبرین بوی مبوی

ای تنگ شکر چون دهن تنگت نی

رخساره گل چون رخ گلرنگت نی

از تیر مژه این دل صد پاره من

میدوز و ز پاره دوختن ننگت نی

ای رشته چو قصد لعل کانی کردی

با مرکب باد همعنانی کردی

چون سوزن او عمر تو کوتاه است چرا

نه غسل به آب زندگانی کردی

افتاد مرا با بت خود گفتاری

گفتم که ز من سیر شدی؟ گفت آری؟

گفتا که ببار آن چه را اول اوست

گفتم که دگر چیست بمن گفت آری

آنی که بهیچ کس تو چیزی ندهی

صد چوب مغل خوری پشیزی ندهی

سنگی که بدان روغن بزرک گیرند

گر بر شکمت نهند تیزی ندهی

تن زود بخواری ای جلب بنهادی

وز گفته خویش نیک باز استادی

گفتی خسبم در آب و نم در ندهم

بر خاک بخفتی و نم اندر دادی

با روی چو نوبهار و با خوی دئی

با ما چو خمار و با دگر کس چو مئی

بخت بد ما همی کند سست پئی

ورنه تو چنین سخت کمان نیز نئی

باید سه هزار سال کز چشمه حور

تا کان گهر گردد و یا معدن زر

شاها تو به یک سخن کنار و دهنم

هم معدن زر کردی و هم کان گهر

چون خواهم رفت بی تو چندین منزل

کز دست شدم هم به نخستین منزل