زین رفتن جان ربای درد افزایت

چون سازم و چون کنم پشیمان رایت

برخیزم و در وداع هجر آرایت

بندی سازم ز دست خود بر پایت

آتش در زن ز کبریا در کویت

تا ره نبرد هیچ فضولی سویت

آن روی نکو ز ما بپوش از مویت

زیرا که به ما دریغ باشد رویت

هستی تو سزای این و صد چندین رنج

تا با تو که گفت کین همه بر خود سنج

از جستن و خواستن برآسای و مباش

آرام گزین که خفته‌ای بر سر گنج

اندر همه عمر من بسی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح

پرسید ز من که چون شدی تو مجروح

گفتم ز وصال تو همین بود فتوح

هر جاه ترا بلندی جوزا باد

درگاه ترا سیاست دریا باد

رای تو ز روشنی فلک سیما باد

خورشید سعادت تو بر بالا باد

ای شاخ تو اقبال و خرد بارت باد

در عالم عقل و روح بازارت باد

نام پدرت عاقبت کارت باد

کارت چو رخ و سرت چو دستارت باد

گوشت سوی عاقلان غافل‌وش باد

چشمت سوی صوفیان دردی کش باد

بی روی تو آب دیده‌ها آتش باد

بی وصل تو روز نیک را شب خوش باد

زلفینانت همیشه خم در خم باد

واندوهانت همیشه دم در دم باد

شادان به غم منی غمم بر غم باد

عشقی که به صد بلا کم آید کم باد

نور بصرم خاک قدمهای تو باد

آرام دلم زلف به خمهای تو باد

در عشق داد من ستمهای تو باد

جانی دارم فدای غمهای تو باد

اصل همه شادی از دل شاد تو باد

تا بنده بود همیشه بر یاد تو باد

بیداد همی کنی و دادم ندهی

داد همه کس فدای بیداد تو باد

از کبر چو من طبع تو بگریخته باد

با خلق چو تو خلق من آمیخته باد

دشمنت چو من به گردن آویخته باد

یا همچو من آب روی او ریخته باد

گردی که ز دیوار تو برباید باد

جز در چشمم از آن نشان نتوان داد

ای در غم تو طبع خردمندان شاد

هر کو به تو شاد نیست شادیش مباد

کاری که نه کار تست ناساخته باد

در کوی تو مال و ملک درباخته باد

گر چهرهٔ من جز از غم تست چو زر

در بوتهٔ فرقت تو بگداخته باد

چشمم ز فراق تو جهانسوز مباد

بر من سپه هجر تو پیروز مباد

روزی اگر از تو باز خواهم ماندن

شب باد همه عمر من آن روز مباد

آن را شایی که باشم از عشق تو شاد

و آن را شایم که از منت ناید یاد

با این همه چشم زخم ای حورنژاد

در راه تو بنده با خود و بی خود باد

آن به که کنم یاد تو ای حور نژاد

و آن به که نیارم از جفاهای تو یاد

گرچه به خیال تست بیهوده و باد

بیهوده ترا به باد نتوانم داد

ما را به جز از تو عالم افروز مباد

بر ما سپه هجر تو پیروز مباد

اندر دل ما ز هجر تو سوز مباد

چون با تو شدم بی‌تو مرا روز مباد

در دیدهٔ خصم نیک روی تو مباد

بر عاشق سفله نیک خوی تو مباد

چون قامت من دل دو توی تو مباد

جز من پس ازین عاشق روی تو مباد

آب از اثر عارض تو می گردد

آتش زد و رخسار تو پر خوی گردد

گر عاشق تو چو خاک لاشی گردد

چون باد به گرد زلف تو کی گردد

تن در غم تو در آب منزل دارد

دل آتش سودای تو در دل دارد

جان در طلب تو باد حاصل دارد

پس کیست که او نیل ترا گل دارد