ای آنک دلم در غم عشقت خونست

حسن تو ز ادراک خرد بیرونست

در زلف تو بیچاره اسیرست دلم

یا رب که در آن شام غریبان چونست

دردم چو بجان رسید درمان بفرست

جانم بلب آمد مدد جان بفرست

ای صاحب دیوان فضائل یک روز

با بنده تفضّل کن و دیوان بفرست

شاهی که نداد بنده را داد برفت

ماهی که مرا بباد برداد برفت

گفتم که بر آتش زند آبم لیکن

برخاک رهم نشاند و چون باد برفت

آن ترک پریچهره که قصد جان داشت

مانند پری چهره زمن پنهان داشت

گفتم دهن تنگ تو گوئی هیچست

گفتا که ز ما هیچ طمع نتوان داشت

ای آنک دلم در غم عشقت یکتاست

پشتم چو خم زلف دوتای تو چراست

گفتی که براستی قدت را خم نیست

یا رب چه بُدی گر این سخن بودی راست

یاری که دلم ز غم بفرسود برفت

بس دیر بدست آمد و بس زود برفت

زان پیش که دود از آتشش برخیزد

آتش بدلم درزد و چون دود برفت

ای آنک قدت براستی عین بلاست

بالات بسرو بوستان ماند راست

ترکی تو ولی خال سیاهت هندوست

سروی تو ولی سرو قباپوش نخاست

دل در طلب محرم و محرم همه اوست

جان بیخبر از همدم و همدم همه اوست

هر چند که او نیست ز عالم خالی

عالم همه زو پرست و عالم همه اوست

با لعل لب تو آب حیوان آبیست

وز دفتر حسنت مه تابان بابیست

زلف سیهت بخواب می دیدم دوش

تا خود چه شود که بس پریشان خوابیست

ای داده خواقین سپهری باجت

وز گوهر لولاک مکلّل تاجت

گیسوت که هست روح را حبل متین

شاید بتمسّک شب معراجت

با هستی تو انسی و جانی همه نیست

با ملک بقا عالم فانی همه نیست

هر چیز که نیست چون بینی همه هست

آن چیز که هست گر بدانی همه نیست

شاه فلکت مشتری بازارست

روح ملکت رایحه گلزارست

در دایره ی وجود بیرون ز تو نیست

آن نقطه که نه دایره اش پرگارست

گر زانک ترا بکام دل دسترسست

خوش باش که از جهان همین باب بسست

فرصت شمر این نفس که چون درنگری

عالم نفسی و این نفس آن نفسست

بر چرخ چرا تکیه کنی کان دارست

بر مال چرا فتنه شوی کان مارست

هر نوش که دور می چشاند نیشست

وان گل که زمانه می دماند خارست

دریاب که بی‌توام دل از غم بگرفت

خون جگرم عرصهٔ عالم بگرفت

چون است که از باد صبا نشنیدی

کاین نالهٔ زیر من ره بم بگرفت

هنگام صبوح خوش بود عاشق و مست

دل داده ز دست و زلف دلدار بدست

ور هست یقین که نیست با عمر وفا

خوش باش که بگذرد بهر حال که هست

جانم که دل از ملک درونش بگرفت

دود دل خسته بین که چونش بگرفت

چشمم که بهر ترانه خونم می ریخت

دور از تو نگر چگونه خونش بگرفت

چپ راست که هم حلقه و هم حلقه رباست

گر نیست ملول پس سرافکنده چراست

چون چنبر سیم کوب زر کار فلک

هر چند که سرکشست سر حلقه ی ماست

گر اهل دلی ای دل دیوانه مست

در دامن یار زن بهر حالی دست

ور هست یقین که یار در عالم نیست

انگار که نیست هر چه در عالم هست

از ناله ی من پشت فلک خم بگرفت

وز گریه من روی زمین نم بگرفت

اشکم زره دیده برون جست و برفت

گوئی مگر از دود دلش دم بگرفت