گفتم روزم گفت بدین روز مناز

گفتم که شبم گفت مکن قصه دراز

گفتم زلف گفت که در مار مپیچ

گفتم خالت گفت برو مهره مباز

خط تو که خوانند خط ریحانش

سنبل نکشد سر ز خط فرمانش

گر در رخ تو کج نگردد صورت چین

نقاش بانگشت کشد چشمانش

ای یار لطیف دلستان نازک

قیماغ و عسل بیار و نان نازک

قیماغ ز لطف عارض همچو شیر

نان و عسل از لب و دهان نازک

بر گوش رسد همی نوا خوانی دل

جان بی خبر است از غم پنهانی دل

از سوز درون هیچ نگویم لیکن

از چهره عیانست پریشانی دل

ای سرو اگر ترا چو طوبی خوانیم

از سرکشیت بجای خود بنشانیم

با قامت او چند کنی نسبت خویش

ما اصل تو و فرع تو نیکو دانیم

ای مالک روح از چه ترسی ز عدم

قدرت ز فنای جسم کی گردد کم

گر فانی فی الله شوی جاویدی

جاوید شود قطره چو پیوست به یم

شمعی که به رخسار نکو بودی گرم

دید آن رخ و چون موم شدش آن دل نرم

پیش قد و چشم و خدمتش در بستان

نرگس ز حیا برآید و یرو از شرم

کی باشد ازین تنگ برون آمدنم

نامست ازین ننگ برون آمدنم

گویی مگر از سنگ برون می آید

پروانه از سنگ برون آمدنم

هرگز نکشیدم آن سر زلف بخم

چون دال بدست خویش الا بقلم

تا ابروی تو نون و دهانت میم است

چشمم ز خیال هر دو باشد پرنم

تا فکرت من نهاد بنیان سخن

آباد شد از من طرب آباد سخن

میخواست سخن ز دست بی طبعان داد

دادم باشارت خرد داد سخن

دی از سر اسب ای قمر خانه نشین

گر آژنگ فتادی که کند عیب تو زین

تو برگ گلی و اسب تو باد صباست

از باد صبا برگ گل افتد بزمین

گفتم بچه ماند مژه ات گفت سنان

گفتم که چو قدم چه بود گفت کمان

گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل

گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان

گفتم چه خورم در طلبت گفت که خون

گفتم چه بود حال دلم گفت جنون

گفتم که مرا کی بکشی گفت اکنون

گفتم که ز قیدت بجهم گفت که چون؟

گفتم که چه خواهی که دهم گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهی گفت امان

گفتم که چه گیری زبرم گفت کنار

گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

در ملک وجودم بجز از دوست مجو

در خانه دل نیست کسی غیر از او

مانند کبوتر این دل شیدایم

پر میزند و مدام گوید یا هو

گفتم چه زنم در غم تو گفت که آه

گفتم چه کنم در پی تو گفت نگاه

گفتم که کجا روم ز دست غم تو

گفتا که بتون و تنجه و آب سیاه

ما روی تو بینیم نبینیم به ماه

تا روی تو بینم نبینم به ماه

راهی که رساند بتو ما را شب هجر

با روی تو بینیم نبینیم به ماه

ای آیت کارگاه صنع صمدی

چندی پی تکمیل در این کالبدی

هر روز که از زندگیت می گذرد

گامی است بسوی جایگاه ابدی

ای آنکه تویی سوار در هر هنری

از وعده اسب دادیم دی خبری

بی همتی است اسب تنهها بتو داد

خواهیم روانه کرد اسبی و خری

ای گشته تو مشهور به شیرین سخنی

در نقل رباعیات تو پنج منی

بربکر ربابیت چو بیند گوید

کاندر غلطم که من توام یا تو منی