گفتم که ز رخ پردهٔ عزّت بردار

بسیار کس‌اند منتظرِ آن دیدار

نیکو سخنی بگفت آن زیبایار

دیدار قدیم است برو دیده بیار

من گرچه سزای راهِ درگاه نیم

جز بر درِ سایهٔ هوالله نیم

چون من توام و تو من، توام راه نمای

تو آگهی از من و من آگاه نیم

خواهی که ببینی دلِ کارآگه را

و از خود به خدا عیان ببینی ره را

بر تختِ درون نشان به شمشیرِ زبان

شاهنشهِ لا اله الّا الله را

خواهی که به منزل برسانی ره را

در مملکتِ ابد ببینی شه را

بر خالص و مخلص تو طلب لازم دان

لالایی لا اله الّا الله را

در ذاتِ مقدّست کسی را ره نیست

و از عینِ کمالِ تو کسی آگه نیست

سرمایهٔ سالکانِ راهِ طلبت

جز گفتنِ لا اله الّا الله نیست

زنهار تو ای دل ز خدا آگه باش

چندانک تو را جهد بود در ره باش

در بندِ زر و سیم، تو تا کیّ باشی

رو طالبِ لا اله الّا الله باش

لا همچو نهنگ در کمین است ببین

الّا چو خزینه در یقین است ببین

راهی است زتو تا تو کشیده چو الف

سرّ ازل و ابد همین است ببین

مسکین دل من به وصل والا نرسید

از شیب وجود خود به بالا نرسید

جان من و صد هزار جانهای دگر

مستغرق لا شد که به الّا نرسید

چون شخص به نورِ ذکر بینا گردد

موسی صفت او به طور سینا گردد

عیسی زبان در قدم و دم باشد

در گنبد نیلگون مینا گردد

تا بتوانی مدام می باش به ذکر

کز ذکر تو را راه نمایند به فکر

محرم چو شدی در حرم اجلالش

بینی به عیان تو روی معشوقهٔ بکر

از ذکر شود خانهٔ فکرت معمور

وز ذکر شود دیو و شیاطین زتو دور

گر تو نفسی به ذکر حق بنشینی

بیزار شوی ز خویش و ز جنّت و حور

خود را تو قباپوش کن و ذاکر باش

وین جام بقانوش کن و ذاکر باش

گر می خواهی طریق اسرار خدا

در سینهٔ خود گوش کن و ذاکر باش

دل آن نفس از معرفت آکنده شود

کز هر چه نه ذکر اوست برکنده شود

آن را که به صد جان کَنِشش جمع کنی

شاید که به هر هوس پراکنده شود

مجنون پریشان توَم دستم گیر

چون می دانی کان توَم دستم گیر

هر بی سر و پای دستگیری دارد

من بی سر و سامان توَم دستم گیر

در کتم عدم چو برگزیدی ما را

در ربقهٔ بندگی کشیدی ما را

آخر به کدام عیب رد خواهی کرد

اول که تو با عیب خریدی ما را

یا رب بپذیر از کرم آوردهٔ ما

بنگر به طریق لطف در کردهٔ ما

ما ننگ به زیر خرقه پنهان داریم

تو از کرم و لطف مدر پردهٔ ما

دردی است در این دلم که درمانش نیست

زاین درد نمرد دل مگر جانش نیست

یا رب تو به فضل خویش جایی برسان

سررشتهٔ این غصّه که پایانش نیست

پای آبله و دست تهی، سینه کباب

جان پر غم و دل پر آتش و دیده پرآب

سر پرهوس و صبر نه و عمر خراب

یا رب تو به فضل خویش ما را دریاب

با ضربت قهر تو نعیم است عذاب

با شربت لطف تر سراب است شراب

در قدرت ما نیست رسیدن به صواب

یا رب همه را به لطف عامت دریاب

لطف تو و قهر تو همیشه به هم است

لکن چو ضعیفیم به جان در ستم است

ای آنکه ز هیچ هر چه خواهی بکنی

با من همه آن کن که طریق کرم است