دادم به تو دل من ز سر نادانی

شبهای سر زلف توأم تا دانی

دارم ز سر زلف تو ای دوست به دست

اسباب پریشانی و سرگردانی

چون لاله نزار خون جگر تا دانی

تا چند به ما دست جفا افشانی

بردی دلم از دست و بدادی بر باد

ای جان و جهان این همه از نادانی

دل چند کشد به عشق سرگردانی

بازآر دل خسته ام ار بتوانی

ای دیده تو خون دل ما می ریزی

دل را چه گناهست تو خود می دانی

ای داده مرا به عشق سرگردانی

تا چند ز ما به عشوه سرگردانی

سرگردان شد دلم به سر، گردان شد

تا از چه گرفت این همه سرگردانی

تا چند دلا ناله و فریاد کنی

بر جان من شکسته بیداد کنی

عمرم به غم فراق بگذشت چو باد

جانا چه شود گرم دمی شاد کنی

تا چند دلم را به غمی رام کنی

در سلسله زلف تو در دام کنی

در چین سر زلف تو گوش امید

تا چند چو روزه دار بر شام کنی

ای دوست چه شد چه شد که یادم نکنی

یک لحظه به وصل خویش شادم نکنی

مقصود من از جهان وصال تو بود

آخر ز چه رو دمی مرادم نکنی

دارم به امید یار خندان دهنی

چون گل ز نسیم صبح در انجمنی

تو سرو چمانی و کجا در نظرت

ای نور دو دیده ی من آید چو منی

ای مایه درمان نفسی ننشینی

تا صورت حال دردمندی بینی

گر من به تو فرهاد صفت شیفته ام

عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

آمد به مشامم از سر زلف تو بوی

افکند دل مرا دگر در تک و پوی

از بس که به چوگان جفا زد ما را

سرگشته از آن کرد چنانم چون گوی

تا چند به کوی دوست سرگشته شوی

در سوزن جور دلبران رشته شوی

بیچاره دل خسته از آن می ترسم

ناگه به سر خاک جفا کشته شوی

ای دل تو به او تا نرسی هیچ مگوی

با کس غم دل اگر کسی هیچ مگوی

از صبر مراد بخت حاصل گردد

خواهی که به کام دل رسی هیچ مگوی

گفتم بر ما خرام ای سرو سهی

کز هجر تو بر خاک نشستست رهی

گفت آنکه شبی رسد به وصلت صنما

او را نبود هیچ بجز روز بهی

مانند فلک نیست جهان فرسایی

هردم کند اندیشه و هر شب رایی

بر چرخ فلک دل منه ای یار از آنک

چون دلبر بی وفاست هر شب جایی

ای آنکه به مجرمی تو می بخشایی

از قدرت خویشتن جهان آرایی

فریادزنان آمده ام بر در تو

فریادرسم چون به جهان دارایی

چون رای بلند تو نباشد رایی

مثل رخ خوب تو جهان آرایی

جز درگه تو نیست مرا ملجایی

چون بنده تو را بسیست در هر جایی

دل بستدی از من که کنی دارایی

یا گلشن وصل را شبی آرایی

بردی و به دست غم سپردی زنهار

تا دل دگر از دست کسی نربایی

از کلبه احزان چو برون فرمایی

وآنگه غم از این دلم مگر بزدایی

افتاده گره به کار من از سر لطف

باشد که گره ز کار من بگشایی

کردست مرا بی سر و بی سامان بخت

یارب که مباد هیچکس ویران بخت

من زار همی گریم و خوش می گویم

ای همنفسان دریغ آن سلطان بخت

از دنیی دون اگر دری بر وی بست

یا خار جفای دهر بر پاش شکست

دانم به یقین نه در گمانم دیدم

در جنّت فردوس که با حور نشست