آتش بوزید و جامه شوم بسوخت

وز جامه شوم نیمه روم بسوخت

بر پای بدم که شمع را بنشانم

آتش ز سر شمع همه موم بسوخت

آن بت که رخش رشک گل یاسمن است

وز غمزه شوخ فتنه مرد و زن است

دیدم برهش لطیف چون آب روان

آن آب روان هنوز در چشم من است

در مرو پریر لاله آتش انگیخت

دی نیلوفر، ببلخ در آب گریخت

در خاک نشابور گل امروز آمد

فردا به هری، باد سمن خواهد ریخت

در آتش دل پریر بودم بنهفت

دی باد صبا خوش سخنی با من گفت

کامروز هر آنکه آبروئی دارد

فرداش بخاک تیره می باید خفت

لاله چو پریر آتش شور انگیخت

دی نرگس، آب شرم از دیده بریخت

امروز بنفشه عطر با خاک آمیخت

فردا سحری باد سمن خواهد بیخت

آتش چو زدی پریر، در ما پیوست

دی آب رخم ببرد و عهدم بشکست

امروز اگر نه خاک پایش باشم

فردا برود باز نماند در دست

آن کودک قصاب دکان می آراست

استاده بدند مردمان از چپ و راست

دستی بکفل زد و خوش و خوش میگفت

احسنت زهی دنبه فربه که مراست

آن کودک نعلبند و داس اندر دست

چون نعل بر اسب بست از پای نشست

زین نادره تر که دید، در عالم پست

بدری بسم اسب هلالی بر بست

جوله پسری که جان و دل خسته اوست

از تار دو زلفش تن من بسته اوست

بی پود چو تار زلف در شانه کند

ز آن این تن زار گشته پیوسته اوست

نوشین لب او دوش بلا لا می گفت

صد نکته به از لؤلؤ لالا می گفت

گفتا ندهم کام فلان بیچاره

لالاش که لال باد لالا می گفت

ایام چو آتشکده در سینه ماست

عالم همه در فسانه از کینه ماست

اینک بمثل چو کوزه آبخوریم

از خاک برادران پیشینه ماست

ای چرخ و فلک خرابی از کینه تست

بیدادگری عادت دیرینه تست

ای خاک اگر سینه تو بشکافند

بس دانه قیمتی که در سینه تست

بر عارض یار من سپهر از انگشت

منشور زوال حسن او خواست نوشت

پیش اندیشی نمود آن حور سرشت

ز آن پیش که دوزخی شود، شد ببهشت

تا بر زنخ تو آشنا شد ریشت

بر روی تو انگشت نما شد ریشت

ریش آوردی و کنده ای میدانم

ور زانکه نکنده ای کجا شد ریشت

قاضی چو زنش حامله شد زار گریست

گفتا ز سر قهر که اینواقعه چیست

من پیرم و . . . من نمی خیزد هیچ

وین قحبه نه مریم است، این بچه کیست

. . . چاه عقیقیست پناهی دهدت

رز بالش نقره تکیه گاهی دهدت

نه نقطه سیماب چو ریزی در وی

نه ماه شود چهارده ماهی دهدت

چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

نی چشم تو خواب چشم از چشم رمید

ای چشم همه چشم به چشمت روشن

چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

چون باد که هر زمان ز سوئی بجهد

هر دم ز تو بیدلی ز کوئی بجهد

خورشید رخا ز رشک رویت هر مه

چون من ز غمت ماه بموئی بجهد

در غربت اگر چه بخت همره نبود

باری، دشمن ز حالم آگه نبود

دانی که چرا گزیده ام رنج سفر

تا ماتم شیر، پیش روبه نبود

گفتم می خوشگوار پیش آور زود

گفتا شب آدینه نخواهی آسود

گفتم نه که گل سال دگر باز آید

و آدینه بهر هفته یکی خواهد بود