زیبا صنما ز بی قراران توایم

ما دلشدگان سینه فگاران توایم

نبود ز چه رو گوشه ی چشمیت به ما؟

ای ساقی بزم، میگساران توایم

یارای زبان کو که ثنای تو کنیم؟

توصیف کمال کبریای تو کنیم؟

چیزی به بساط ما تهیدستان نیست

جانی که تو داده ای فدای تو کنیم

عشق تو کلیم طور سینای دلم

داغت حشم سینهٔ صحرای دلم

دردت که طبیب جان بی درد مباد

درمان غمم، مقصد اقصای دلم

جان در سر زلف تابناکی کردم

دل را صدف گوهر پاکی کردم

از همّت فقر خانه پرداز، حزین

در کاسهٔ دهر، مشت خاکی کردم

حال دل آسوده دلان سوخت دلم

بی دردیِ این بی خبران سوخت دلم

درد دل هیچکس مرا کار نکرد

بر حال سلامت طلبان سوخت دلم

صوفی برخیز های و هوبی بزنیم

آتش در دل به یاد رویی بزنیم

با سینهٔ تنگ، نعرهٔ مستانه

در نیم شبان بر سر کویی بزنیم

از ظلمت هستی خود آزاده منم

چون شمع به زیرتیغ، استاده منم

پیمانهٔ مشرب حریفان خالی ست

خمخانهء چرخ راکهن باده منم

چون شمع بود داغ جنون تاج سرم

آتش به جهانی زده مژگان ترم

عیبی نبود هست کساد ارگهرم

عیبم همه این است مه صاحب هنرم

ای هوش به می داده، فدای تو شوم

غارت زدهٔ باده، فدای تو شوم

در وصل تو هست هر چه می خواهد دل

ای جنّت آماده فدای تو شوم

چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم

تاریخ زمین و آسمان را خواندیم

خواب عجبی فتاده بر دیدهٔ بخت

از بس که فسانهٔ جهان را خواندیم

زهرم به قدح دهی که می نوش مکن

در آتشم افکنی که هان جوش مکن

باری چو ز خون عاشقان می نوشی

این لخت کباب را فراموش مکن

از گنج، به مار صلح نتوان کردن

از باغ، به خار صلح نتوان کردن

در میکده ای که چرخ، دردی کش اوست

با رنج خمار صلح نتوان کردن

مقدور نشد ز دامن افشانی من

در جامهٔ زندگی، تن آسانی من

بر قامت کبریای آزادگیم

کوتاهی کرد، دلق عریانی من

تدبیر به کار من چه خواهد کردن؟

ساغر به خمار من چه خواهد کردن؟

گر عشق هزار شمع داغ افروزد

با این شب تار من چه خواهد کردن؟

وبرانی عشق، باشد آباد شدن

از قید هزار منت آزاد شدن

ناخن به خراش سینه داریم حزین

نبود هنری، امّت فرهاد شدن

ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن؟

ز اخوان صفا خجل چه خواهی کردن؟

دندان به جگر، گر نفشارد دردی

بی درد! به کار دل چه خواهی کردن؟

معنی طلبی، بساط صورت ته کن

بگذار حزین فسانه، ساز ره کن

در مجلس حال، قال را ره نبود

دل می خواهی زبان خود کوته کن

پیش کرمت دست تهی آوردم

نزد تو، کمیّ و کوتهی آوردم

بیماری هجر داشتم، جام وصال

نوشیدم و رویی به بهی آوردم

گر قدر به روستا نمی دارندم

در مصر معظّمان خریدارندم

تنها شده ام کنون درین غربتگاه

یاران به دیار خویش بسیارندم

تا کی گل عیش در چمنها جویم؟

آوارهٔ خود را به وطنها جویم؟

در پیچ و خم زلف بتان می گردم

شاید دل خود، درین شکنها جویم