گفتم که: کرائی تو بدین زیبائی؟

گفتا: خود را، که خود منم یکتائی

هم عشقم و هم عاشق و هم معشوقم

هم آینه هم جمال و هم بینائی

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم ترا پندارم

تا ترک مراد خود نگیرد صد بار

یک بار مراد در کنارش ناید

خواهی بفراق کوش و خواهی بوصال

من فارغم از هر دو، مرا عشق تو بس

آن شد که بدیدار تو می‌بودم شاد

از عشق تو پروای توام نیست کنون

خواهم که چنان کنی بعشقم مشغول

کز عشق تو با تو هم نپردازم بیش

آن چشمه که خضر یافت زو آب حیات

در منزل تو است، لیکن انباشته‌ای

ای دوست ترا بهر مکان می‌جستم

هر دم خبرت از این و آن می‌جستم

دیدم بتو خویش را، تو خود من بودی

خجلت زده‌ام کز تو نشان می‌جستم

نی حسن ترا شرف ز بازار من است؟

بت را چه زیان چو بت پرستش نبود؟

آزادی و عشق چون نمی‌آید راست

بنده شدم ونهادم ازیک سو خواست

روزت بستودم و نمی‌دانستم

شب با تو غنودم و نمی‌دانستم

ظن برده بدم بمن که من می‌بودم

من جمله تو بودم ونمی‌دانستم