سلطانی و در دل غم درویشت نیست

درویشم و دست من به سلطان نرسد

یا بر شکر خویش مرا مهمان خواه

یا بر جگر ریش به مهمان من آی

گر عجز کنم و گر عتاب آغازم

با اوست سوال من جوابم مدهید

نه بر من و بر بندگی من بخشای

نه بر به پرستندگی من بخشای

شکرانه نیروی خداوندی خویش

بر عجز و فروماندگی من بخشای

یارب گنهم اگر کم ار بیش ببخش

بیش و کم از آینده و از پیش ببخش

آلایش من به پاکی خود بزدای

بر خواری من به عزت خویش ببخش

حاشا نه ز خود شرم و نه از یزدان باک

زآلایش من در گذر ای ایزد پاک

خاک ار یازد دست تمنا بر عرش

عرش ار ساید روی شفاعت بر خاک

آن روز که نوبت حساب است مرا

تن ز آتش دل در تب و تاب است مرا

از آتش دوزخ ار گذشتن باید

شک نیست که پل آن سوی آب است مرا

گردن ز کمند او به زنجیر مپیچ

و زخاک درش روی به شمشیر متاب

شد جمع چو این طرفه کتاب زیبا

دستان و هنر را خطر افزود و صفا

تاریخ نگاشت کلک اسمعیلش

دیوان دلاویز نکوی یغما