با هستی خود مگر لقایت طلبید

موسی که جواب لن ترانی گفتی

گردن منه ار خصم بود رستم زال

منت مکش ار دوست شود حاتم طی

ما هیچ و جهان هیچ و غم و شادی هیچ

می‌دان که نه‌ای هیچ و دگر هیچ مگوی

این‌ها همه ساز خودپرستی بوده است

شرمی شرمی ز خودپرستی تا کی

هر سلسله و طریقه دیدیم ولی

جستیم طریق نعمت اللهی را

آن شیخ که بشکست ز خامی خم می

زو عیش و نشاط می‌کشان شد همه طی

گر بهر خدا شکست پس وای به من

ور بهر ریا شکست پی وای به وی

در کعبه و دیر جمله را روی به تست

تو مقصد کافر و مسلمان شده‌ای

چون عمر شتاب دارد ازگردش چرخ

در گردش جام کن شتاب ای ساقی

آزار دلی مکن که ناگاه کنی

کاردو جهان در سر آزار دلی

این نام و نشان تمام از تست عجب

با این همه بی نام ونشان آمده‌ای

ای عشق ترا چه شکر گویم که چنانک

می‌خواستم آخر آن چنانم کردی

من هم به حسین بن علی دارم چشم

چون نیست جز او به حشر فریادرسی

«یا من سبقت رحتمک من غضبک»

رحمت چه بود دگر نماند غضبی

ترسم که ازین محبت پنهانی

در کوچه رسوا زدگانم خواهی

خرمای تو می خورم ولی می ترسم

از خرمائی کلیچه ام بستانی