واعظ در باغ سبزش روضه مینواست

وان کرمک پس مرز و خیار لب جو است

افتادش از این بهاره کاری غرض آنک

تا بر سر پالیز کسان گیرد دوست

از کعبه، رهی است تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه ره دیگر هست

لیکن ره میخانه ز آبادانی

راهی است که کاسه می‌توان داد به دست

یارم ز خرابات درآمد سرمست

مانند لب خویش می لعل به دست

گفتم صنما من از تو کی خواهم رست

گفتا نرهد هر آنکه در ما پیوست

در میکده دوش زاهدی دیدم مست

تسبیح به گردن و صراحی بر دست

گفتم ز چه در میکده جا کردی گفت

از میکده هم به سوی حق راهی هست

زنهار درآن کوش که باشی پیوست

مقبول کسان گرت برآید از دست

مگذار که افتی از نظر، مردان را

هرچیز که از طاق دل افتاد شکست

آن کس که به عشق، بسته پیمانِ درست

در کفر نهان ساخته ایمانِ درست

دارد به خلاف روش بوالهوسان

صد پاره دلی زیر گریبان درست

از سینه غبار غم نمی‌باید شست

[...]

چوننیست ز هرچه نیست جز باد به دست

چون هست به هرچه هست نقصان و شکست

پندار که هست هرچه در عالم نیست

انگار که نیست هرچه در عالم هست

تا گوهر جان در صدف تن پیوست

از آبِ حیات صورتِ آدم بست

گوهر چو تمام شد صدف تا بشکست

بر طَرْفِ کُله گوشهٔ سلطان ننشست

اجزای پیاله‌ای که درهم پیوست

بشکستن آن روا نمی‌دارد مست

چندین سرو پای نازنین و سر و دست

از بهر چه ساخت وز برای چه شکست

در کوچهٔ عاشقی به پیمان درست

می‌گفت به من اهل دلی روز نخست

طالب مطلب کسی که او غیر تو جست

رو طالب آن باش که او طالب تست

فانی شو و اقلیم بقا آر به دست

در دوست کسی رسید کز خویش برست

از هستی خویش بود سرگشته حباب

آن لحظه که نیست شد به دریا پیوست

اول ز مکونات عقل و جان است

وندر پی او نُه فلک گردان است

زینها چه گذر کنی چهار ارکان است

پس معدن و پس نبات و پس حیوانست

ای بندگی تو گشته از روز الست

مقصود جهانیان چه هشیار و چه مست

عمرم همه صرف خودپرستی گردید

اما چه توان نمود این است که هست

ای آنکه به دلبری تویی بالادست

عمری است که گشته‌ام به دامت پابست

پایی به سرم نه که فتادم از پا

دستی به دلم رسان که رفتم از دست

گر ره به خدا جویی در گام نخست

نقش خودی از صفحهٔ جان باید شست

گم گشته ز تو گوهر مقصود تو خود

تا گم نشوی گم شده نتوانی جست

از کعبه، رهی است تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه ره دیگر هست

یارم ز خرابات درآمد سرمست

مانند لب خویش می لعل به دست

گفتم صنما من از تو کی خواهم رست

گفتا نرهد هر آنکه در ما پیوست

در میکده دوش زاهدی دیدم مست

تسبیح به گردن و صراحی بر دست

آن روی که رشک زهره و مهر و مه است

هر دم به هزار شیوه دیدن چه خوشست