چون میگذرد کار چه آسان و چه سخت

وین یکدم عاریت چه ادبار و چه بخت

چون جای دگر نهاد میباید رخت

نزدیک خردمند چه تابوت و چه تخت

تا زلفِ تو شاه گشت و رخسارِ تو تخت

افکند دلم برابرِ تختِ تو رخت

روزی بینی مرا شده کشتهٔ بخت

حلقم شده در حلقهٔ سیمینِ تو سخت

گر بر سر ماه نهی پایهٔ تخت

ور همچو سلیمان شوی از دولت و بخت

چون عمر تو پخته گشت بربندی رخت

کان میوه که پخته شد بیفتد ز درخت

ای شاه زمین بر آسمان داری تخت

سست است عدو تا تو کمان داری سخت

حمله سبک آری وگران داری لخت

پیری تو به تدبیر و جوان داری بخت

کرمی که چو زاهدان خورد برگ درخت

نی درخور زهد سازد از دنیا رخت

از ابرو و چشم ار به بتان ماند سخت

چه سود که نیستش به معشوقی بخت

از جود تو برد ابر بر گردون رخت

وز عدل تو تاج یافت پنداری بخت

زان سنگ اندازان چو باز رفتی بر تخت

در بارید ابر و سیم پاشید درخت

آبی که به روزگار بندد کیمُخت

تو گه پسرش نام نهی، گاهی دخت

خانی شد و پندار در او رخت نهاد

دیگی شد و امید در او سودا پخت

افکند دلم به کوی دلداری رخت

و آورد به رویم ز غمش کاری سخت

زین بار ازین یار مرا بختی نیست

ای کاش مرا یار بدی یاری بخت

آن روز که با من به عنایت بد بخت

بر تاج که مشتریم می‌زد تخت

وامروز که زد لگد به کارم در سخت

در پایگه ستور بنهادم رخت

گر کسری و دارا شوی از دولت و بخت

ور افسر و خاقان شوی از افسر و تخت

ور یوسف و قارون شوی از مال و جمال

زین با تو نیارامد بی حَرَزَة سخت

آن را که قبول، دور اندازد رخت

نابود شود کمالش از پستی بخت

هر میوه که آن پخته شد و چیده نشد

ناچار فتد ز شاخ در پای درخت

عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت

وز برق بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در رگ و ریشهٔ دلم سوخت چنان

کز دیده به جای اشک خاکستر ریخت

عشق آمدو آتشی به جانم افروخت

[...]